کتاب میلاد

همین­طور مهرسانا با خودش حرف می­زد و زمزمه می­کرد. اصلاً متوجه اخر وقت اداری نبود. همکارها یکی پس از دیگری خداحافظی می­کردند و می­رفتند و مهرسانا هنوز در جای خودش میخ نشسته بود.

با صدای آبدارچی بانک به خودش آمد که به او می­گفت: «خانم حسینی اجازه بدید لیوان نَشسته­تان را از روی میز بردارم … انگار امروز قصد رفتن به منزل ندارید … حتماً دلتان نمیاد گرمای داخل بانک رو رها کنید و دوباره به سرمای خیابون قدم بذارید»…..