” یادداشت ” 9
“بیوگرافی ” 13
“معاصران طبیب الشعرا” 16
گوشه ای از مکاتبات و مراودات 17
استاد فقید با معاصران 17
نفخه عیسای طبیب 31
سالار رفته است 33
یاهو 35
بنام توای خالق ماخلق 36
مفتاح باب 37
چرخ گردون شد غلام شاعری 38
برق شمشیر شعر 39
شهید همچون بهاری بی خزانست 41
برق شمشیر شعر 44
یاقوت احمر 45
چو نبود، علی، نبودی به دوعالمی بنایی 45
جانانه معماری کند زینب 47
هم زلعل و گوهر تابان گران 49
دگر آبی نجوشد از قره چای 50
چون سخن ساز نیست 54
جدول تقویم ما 56
جاهلان را شد قلم آموزگار 58
بیمارم ای طبیبان بردرد من دوایی 59
به آیات سی جزء قرآن قسم 60
حکایت دل 62
ای حکیم بزرگوار اقبال 63
گذشت موسم دی 68
چو، نی، در دل غم افزا، ساز دارد 69
حروف پارسی 71
هزار ترانه خوان عشقی 72
کند گل شادمانیها 75
ز ابر هنر پرورم گلشنی 76
مادر من 77
سرگرم گفتگوی توام 78
چهره گلهای سوری زرد شد 79
به دل شام سیه یکه و تنها چه کنم 80
کرسی و لوح و قلم دارم به بکف 81
که دور از دل و غایب ز دیده بود نوید 82
بهر عشاق چمن آمد صلا 83
گذشت موسم دی 84
دل صفا ده که نور در نور است 85
یکی از بزرگان اهل قلم 86
منم پیرو راه پیغمبران 87
بشر هرگز نریزد خون کس را 88
سپیده کاشان 90
توای تصویر ای گویا نشانی 91
رباعیات و پندیات 93
میلاد گرگین 96

“بیوگرافی “

حکیم عارف، ادیب فرهیخته زنده یاد استاد علی آریانا متخلص به طبیب الشعرای میلاجردی اراکی بتاریخ سوم فروردین ماه یکهزار و سیصد و بیست و چهار هجری شمسی در خانواده ای فاضل و برجسته دیده شهلایش به نورعالم تاب خورشید حیات منور گشت و پای بر عرصه وجود نهاد. وی در مکتب مادراصیل و با فرهنگ و پدر فاضلش زنده یاد علیصفدربیگ از رجال نامی واندیشمند و خیراندیش که نامش همیشه به نیکی برسر زبانها بوده و هست و خواهد بود، و جد نامدار و دلیر و ظلم ستیزش اکبربیگ ملقب به یاروم شاه (نیم شاه) و نائب الحکومه  و جد بزرگش حاج عبدالحسین که پهلوانی دلیر و ازنامداران و جنگاوران بنام منطقه بود که در حمله افاغنه واسعد بختیاری به میلاجرد اسطوره ای دلاوریها  کردند و لشکر دشمن را به خاک مذلت نشانده و سپاه جور را به خاک گور درافکندند، پرورش یافت و درس ادب و مردانگی و بزرگی آموخت.  آنجا که خود استاد درباب مقام و منزلت پدر خویش میفرماید:

علیصفدر آن بیگ با فر و جاه                                                که بد پور اکبر بیگ نیم شاه

و در وصف جدش اکبر بیگ نیز چنین میفرماید:

که اکبر بیگ آن پور عبدالحسین                                             که خود شاه  بود و غلام حسین

که الحق به مردانگی شاه بود                                                 که خود صاحب شوکت و جاه بود

(اشاره دارد به لقب جدش اکبربیگ که ملقب به یاروم شاه(نیم شاه)ونائب الحکومه بود)

همچنین درباب دلاوری نیای خویش حاج عبدالحسین در شعری حماسی چنین میفرماید:

پدر باشدش حاجی عبدالحسین                                          نبرد پدر را بدیدی به عین

پسر شیر بود و پدر شیر نر                                                هنرها نمودی به وقت خطر

استاد، در طول حیات کوتاه و پربار خویش منشاء آثار ممتاز شعری و ادبی بسیاری است. وی چون ابوعلی سینا مرهم آلام دردمندان و بیماران رنجور بود که دست شفایش و طب سینایش چون دم عیسی، جانی دوباره به کالبد جانشدگان می‌بخشید، فرهیخته هنرمندی که هنر شعر و طب و حکمت را در هم آمیخت و از خویش انسانی وارسته و متخلق به اخلاق نیکو ساخت و خود را به زیور زهد و خلوص بپیراست که نامش در آسمان طب و حکمت در درخشش و اختر بیانش در چرخ ادب ایران در تابش و تلألو خواهد بود.

ایشان در طول حیات ادبی و طبی خویش برای کسب کمال و معرفت به شهرهای تربت حیدریه، رضاییه، شاه آباد غرب، کرمانشاه، اراک و تهران رخت اقامت افکند و چند صباحی را در این شهرها به تحصیل علوم و تهذیب نفس  سپری نموده و استعداد ادبی و علمی خویش را به کمال رسانید،