کتاب طراحی یک مجموعه سوارکاری

فهرست
عنوان صفحه
فصل 1 9
مقدمه 9
فصل 2 15
اهلی کردن اسب 16
اسب درایران باستان 16
انواع نژاداسب دردنیا 23
نژاد پونی 23
نژاد اسب های ایران 27
آناتومی اندام حرکتی اسب 61
رفتارشناسی اسب 62
روش طبيعي زندگي اسب 62
زیست اسب 67
طول عمر و مرحله‌های زندگی 67
اندام 67
رنگ 67
تولید مثل 68
تغذيه اسب 69
اسب و آب 69
اسب و نمک 70
خوراک 70
اصول تغذیه اسب 72
قانون طلایی در تغزیه ی اسب 72
ابزار تغذیه اسب 72
بهداشت وسلامت اسب 73
شست و شو و پوشاندن بدن اسب 73
جلوگیری از نیش حشرات در اسب 74
نعلبندی طبی اسب 74
لوازم تیماراسب 76
استانداردمحل نگهداری اسب 76
طراحی انواع ساختمان و جایگاه پرورش اسب 77
بخش های مختلف جایگاه پرورش اسب 78
اصول كلي رفتار با اسب 85
ارتباط 85
انضباط و تشویق 85
اسب درماني 86
چوگان 86
مدت زمان مسابقه 87
اسب‌های چوگان 87
وسایل ضروری اسب در حین مسابقه چوگان 87
وسایل ضروری سوارکار 87
اندازه چوب چوگان و توپ 88
سبک های سوارکاری 88
سبک انگلیسی 88
سبک غربی 88
شاخه های مختلف سوارکاری 88
مسابقات اسب دوانی 88
سایر مسابقات سوارکاری 89
تجهيزات سواركار 90
فصل 3 91
معرفی باشگاه 91
مرکز پرورش اسب و مدرسه سوارکاری کاظمیان 101
معرفی مجموعه 101
باشگاه آراسپ 108
معرفی مجموعه 108
باشگاه سوارکاری آزمون 112
معرفی باشگاه 112
ساختمان سوارکاری مریکس 117
معرفی باشگاه 117
فصل 4 123
جغرافیای طبیعی و اقلیم استان 124
فصل 5 131
نقشه ها و رندرها 131
نقشه ها 131
رندرها 136
شیت معماری 139
منابع و ماخذ 141

اسب از ریشه «اس» به معنی دونده و تیزتك است؛ زیرا اسب تیزتك ترین جانور اهلی است. ریشه واژه «سواری» هم در واژه اسب است و در اصل اسب باری بود كه بر اثر تحولات زبان شناختی به مرور زمان به صورت سواری درآمد.
هنگامی که اسب توسط بازرگانان فنیقی (لبنان کنونی) و کلدانی و ایرانی به عربستان و بین النهرین رسید، نخستین خرید و فروش ها در آن زمان انجام گرفت تا مدتی نام این حیوان بر آنها معلوم نبود و آن را خر کوهستانی یا خر شرقی می گفتند (پاخورا) زیرا از طرف کوهستان های شرق آن سرزمین ها آمده بود. پس از مدتی اعراب کلدانی نام آن را عینا از بازرگانان پرسیده و به یکدیگر می گفتند. بعدها نام قوم پارس را بر آن نهادند و چون در زبان عربی حرف (پ) وجود ندارد از حرف (ف) استفاده کردند و به این حیوان فرس گفتند، فرس واژه ثلاثی مجرد است یعنی برگرفته از فارس ها یا پارس ها.
نام چهار تن از نیاکان زرتشت با واژه اسب همراه است. پورشست نام پدر زرتشت یعنی دارنده ی اسب پیر، دومین نیای زرتشت، پیتراسپ یعنی دارنده ی اسب تندرو، چهارمین نیای زرتشت، هچدسپ یعنی دارنده ی اسب شست و شو شده است. بد نیست بدانیم زرتشت نیز از کلمه زرتوشتر به معنی دارنده ی شتر زرد است. از جمله افراد دیگر می توان گرشاسب دارنده ی اسب لاغر، تهماسب دارنده ی اسب زورمند و گشتاسب صاحب اسب جنگی را نام برد.
اهلی کردن اسب
باستان شناسان باتوجه به قديمي ترين آثار بر جاي مانده از پيشينيان در رابطه با رام كردن اسب ها، معتقدند كه اولين اسب هاي اهلي به بيش از سه هزار سال قبل از ميلاد برمي گردند. قبل از آن اسب به منظور تهيه غذا شكار مي شده است.
در آغاز هزاره ی اول قبل ازمیلاد، ماننا که در قرن نهم قبل از میلاد در نواحی جنوبی تر وجنوب غربی پدید آمده بود و اتحادیه قبایل ماد نامیده می شد وجود داشت. کشور ماننا از لحاظ فرهنگ و تمدن و اقتصاد هسته پادشاهی ماد را در قرن ششم قبل ازمیلاد تشکیل داد. براساس اسناد مکتوب تاریخی، مادها توانستند اسب را رام کرده و در سرزمین خود که با آب و هوای متنوع زیستگاه مناسبی برای اسب بود، پرورش دهند. تعلق مذهبی قوم ماد به اندیشه ها وآیین های دینی هندو و ایرانی و زرتشتی بوده است.
اسب درایران باستان
اسب جایگاه والایی در دوره های ماد و هخامنشی داشته است. اسب دراندیشه ایرانیان ویژگی اهورایی داشته و در اسطوره ها به عنوان موجودی است که به منزله ی کمال بخشی به الهه گان و قهرمانان اسطوره ای آفریده شده است. اسب به عنوان گرامی ترین هدیه برتری خدایان قربانی می شد و ویژگی های زیادی برایش قائل بودند، ازجمله برکت بخشی، بینایی و درمان بخشی.
اسب که آن را نمادی از نجابت و زیبایی ذکر نموده اند، یکی از پر نقش ترین حیوانات اهلی در دنیای اساطیر ایران باستان به شمار می آید. ایران باستان همان گونه که برای خویش و خانواده خود از اهورامزدا نیکی طلب می کردند، برای اسب خود نیز نیرومندی میخواستند. در اوستا از اسب به عنوان یکی از برگزیده ترین حیوانات نام برده شده و حتی برای معالجه و خوب نگهداری از آن نیز دستوراتی آمده است و این نشانه ای از پاکی، اصالت و اهمیتی است که درفرهنگ ایرانی برای این حیوان قائل بودند. اهمیت اسب در دنیای اساطیر ایران تا به آن اندازه است که هر ایزد دارای گردونه های زرین و اسب های تیزتک بود. همچنین در یشت ها نیز به قربانی کردن اسب این گونه اشاره شده است:
ازبرای ناهید، هوشنگ پیشدادی، دربالای کوه هرا (البرز) صد اسب و هزار گاو و ده هزار گوسفند فدا کرد و از او در خواست که درهمه کشورها بزرگترین پادشاه گردد.
اختراع ارابه توسط آریاییان و مهاجرت گروه زیادی ازمردم منطقه به سرزمین های ایران، هند، آسیای صغیر و اروپا و استفاده از اسب در میادین جنگی باعث اهمیت اسب شد.
حضور اسب در فرهنگ و تاریخ کهن ایران درجلوه های گوناگونی متجلی است، آن گونه که در بیشتر کتیبه ها، سنگ نبشته ها و الواح سیمین و زرین دوره هخامنشی نیز گواه اهمیت و توجه خاص به این حیوان زیبای اساطیری است و درکتیبه های گلی دوره داریوش نیز نام اسب های عالی کشور ایران ذکرشده است.
اسب همچنین در فرهنگ اسلامی مقام و جایگاه ویژه ای دارد، چندان که خداوند در قرآن کریم به این حیوان اهلی سوگند یاد می کند و می فرماید: «سوگند به اسب هایی که در تاختن نفسشان به شماره می افتد و سوگند به اسب هایی که هنگام شتاب از برخورد سم هایشان با سنگ ها آتش می افروزند». (سوره ی عادیات، آیات ١ و ۲)

ازاین رو در هزاره ی اول قبل ازمیلاد، لرستان به یکی ازبزرگترین مراکز تولید مفرغ تبدیل شد و برخی از ابزار آلات اسب به مناطع دیگر صادر می شد. اشیا مفرغی یاد شده غالبا نموداری از شکل اسب است. دراین دست از آثار، تلاشی درجهت بازنمایی عین به عین اسب صورت نگرفته بلکه صنعت گر دوره ماد به صورت کاملا آگاهانه اسب را در قالب ظروف سفالین منقوش بدون توجه به رعایت تناسبات، باکاربرد آیینی مجسم کرده است و برخی از قهرمانان اسطوره ای و خدایان ایران باستان، جایگاه خود را مدیون اسب هایشان هستند. ریتون های دوره ماد درهیات اسب حاوی مفاهیم اسطوره ای ونمادین بوده است. هنر ماد نقش تعیین کننده ای درهنر دوره های پس ازخود داشته است.

انواع نژاداسب دردنیا
در دنیا بیش از دویست نژاد اسب موجود است و هرکدام با توجه به شرایط جغرافیایی و آب و هوای منطقه خود، ساختار بدن، رنگ و توانایی های خاص آن مناطق را پیدا می کنند. به طوری که اسب های مناطق کوهستانی و ناهموار دارای سم های سخت، استخوان بندی محکم و اندامی گرد و تنومند بوده و اسب های مناطق جلگه ای و هموار دارای اندام های بلند و ظریف و بدن کشیده بوده و بسیار تندرو می باشند.
اسب ها از نظر قد بسیار متنوع هستند طی قرارداد رسمی اسب های دارای قد ۱۴۲ سانتی متر و پایین تر در کلاس پونی ها و اسب های با قد بیش از ۱۴۲ سانتی متر در کلاس اسبها قرار می گیرند.
نژاد پونی
از نظر ریشه، پونی و اسب های معمولی هر دو از خانواده ی اسبیان اند. تفاوت اصلی میان آن دو در بلندی قد آن‌ها است این تفاوت بویژه هنگام شرکت در مسابقه مورد توجه قرار می‌گیرد. پونی‌ها و اسب‌های معمولی از نظر رُخ و خوی هم با هم متفاوتند.
استاندارد سنتی برای بلندی یک اسب یا پونی در هنگام بزرگسالی، ۱۴٫۲ وجب (۱۴۷ سانتیمتر) است. اگر قد حیوان برابر با ۱۴٫۲ وجب یا بیشتر بود حیوان، اسب خوانده می‌شود اما اگر قدش کوتاه تر بود، پونی دانسته می‌شد. البته استثناهای زیادی برای این پیمانه ی سنجش وجود دارد. در استرالیا پونی به آن‌هایی گفته می‌شود که قدی کوتاه تر از ۱۴ وجب (۱۴۲ سانتیمتر) دارند. براای مسابقه در سرزمین‌های غربی ایالات متحده، این معیار ۱۴٫۱ وجب (۱۴۵ سانتیمتر) است. فدراسیون ورزش‌های سوارکاری، بلندی اندام اسب را در سامانه ی متری می‌سنجد و به آن‌هایی پونی می‌گوید که بدون نعل، قدی کوتاه تر از ۱۴۸ سانتیمتر در جلوگاه داشته باشند.
اگر نعل اسب را در نظر بگیریم به ۱۴٫۲ وجب یا ۱۴۹ سانتیمتر می‌رسیم. بلندی تنها معیار سنجش پونی از اسب نیست. دفترهای ثبت نژاد اسب گاهی اسب‌هایی دارند که قدشان از معیار ۱۴٫۲ وجب بیشتر یا کمتر است آن‌ها می‌گوید نه به قد، بلکه به پدر و مادر حیوان باید نگاه کرد و از روی آن نژادش را ثبت کرد. چون پونی‌هایی دیده شده که ویژگی‌های مشترکی با اسب‌های معمولی دارند و گاهی بلندی آن‌ها بیش از ۱۴٫۲ وجب است اما همچنان پونی دانسته می‌شوند.
پونی‌ها معمولاً، یال، دُم و در مجموع پوشش ضخیم تری دارند. همچنین به نسبت پاهایی کوتاه تر، قوس شکم پهن تر، استخوان‌های سنگین تر، گردن کلفت تر و کله‌ای کوتاه با پیشانی پهن دارند. این جانور از اسب آرام تر است و در عین حال از هوش خوبی برخوردار است که گاهی از آن برای همکاری با انسان بهره می‌برد. اندام کوچک تنها نشانه ی این حیوان نیست برای نمونه پونی شتلند که به طور متوسط ۱۰ وجب یا ۱۰۲ سانتیمتر است هم یک پونی دانسته می‌شود.