کتاب رفتار خودآسیب‌رسان در نوجوانان

فهرست
مقدمه 11
فصـل اول 15
ﺧﻮدآﺳﯿﺐ‌رﺳﺎﻧﯽ 15
اﺻﻄﻼحﺷﻨﺎﺳﯽ ﺧﻮدآﺳﯿﺐ‌رﺳﺎﻧﯽ 16
ﺗﺎرﯾﺨﭽﻪ‌ی ﻣﻄﺎﻟﻌﺎت ﺧﻮدآﺳﯿﺐ‌رﺳﺎﻧﯽ 18
ﻃﺒﻘﻪ‌ﺑﻨﺪي اﻧﻮاع رﻓﺘﺎرﻫﺎي ﺧﻮدآﺳﯿﺐ‌رﺳﺎﻧﯽ 22
فصـل دوم 31
ﻣﺎﻫﯿﺖ و ﻣﻌﻨﺎي ﺧﻮدآﺳﯿﺐ‌رﺳﺎﻧﯽ در ﭘﮋوﻫﺶ‌ﻫﺎي ﮐﯿﻔﯽ 31
ﺷﺒﺎﻫﺖ‌ﻫﺎ و ﺗﻔﺎوت‌ﻫﺎي ﺧﻮدآﺳﯿﺐ‌رﺳﺎﻧﯽ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ و ﻏﯿﺮﻣﺴﺘﻘﯿﻢ 35
ﺧﻮدﺟﺮﺣﯽ و ﻃﺒﻘﺎت ﺗﺸﺨﯿﺼﯽ 37
خودجرحی در نسخه‌ی جدید DSM 43
ﺷﯿﻮع و وﯾﮋﮔﯽ‌ﻫﺎي ﺟﻤﻌﯿﺖ‌ﺷﻨﺎﺧﺘﯽ ﺧﻮدﺟﺮﺣﯽ 46
ﺧﻮدآﺳﯿﺐ‌رﺳﺎﻧﯽ در ﻧﻮﺟﻮاﻧﺎن ﮔﺮوه‌ﻫﺎي ﺧﺎص 49
فصـل سوم 53
ﻋﻮاﻣﻞ ﺧﻄﺮ و ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ‌ﮐﻨﻨﺪه‌ی ﺧﻮدﺟﺮﺣﯽ 53
ﻋﻮاﻣﻞ ﺧﻄﺮ روان‌ﺷﻨﺎﺧﺘﯽ 54
ﻋﻮاﻣﻞ ﻫﻤﺴﺎﻻن 59
ﻋﻮاﻣﻞ ﻫﻤﺴﺎﻻن و ﺧﻮدﺟﺮﺣﯽ 59
فصـل چهارم 65
اﻧﮕﯿﺰه‌ﻫﺎ و ﮐﺎرﮐﺮدﻫﺎي ﺧﻮدآﺳﯿﺐ‌رﺳﺎﻧﯽ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ 65
راﺑﻄﻪ‌ی ﺧﻮدﺟﺮﺣﯽ ﺑﺪون ﺧﻮدﮐﺸﯽ و اﻗﺪام ﺧﻮدﮐﺸﯽ 70
ﻧﻈﺮﯾﻪ‌ی دروازهاي 74
ﻧﻈﺮﯾﻪ‌ی ﺑﯿﻦ ﻓﺮدي ﺧﻮدﮐﺸﯽ 75
ﻣﺪل ﺗﻠﻔﯿﻘﯽ ﺧﻮدﺟﺮﺣﯽ و اﻗﺪام ﺧﻮدﮐﺸﯽ 78
ﻧﻈﺮﯾﻪ‌ی ﻣﺘﻐﯿﺮ ﺳﻮم 79
فصـل پنجم 81
ﺗﻔﺎوت و ﺗﺸﺎﺑﻪ ﺧﻮدﺟﺮﺣﯽ ﺑﺎ اﻗﺪام ﺧﻮدﮐﺸﯽ 81
اﺣﺘﻤﺎل ﺧﻮدﮐﺸﯽ 85
اﺣﺘﻤﺎل ﺧﻮدﮐﺸﯽ در ﺧﻮدآﺳﯿﺐ‌رﺳﺎﻧﯽ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ و ﻏﯿرﻣﺴﺘﻘﯿﻢ 87
ﺧﻮدآﺳﯿﺐرﺳﺎﻧﯽ و اﻗﺪام ﺑﻪ ﺧﻮدﮐﺸﯽ در ﻧﻮﺟﻮاﻧﺎن اﯾﺮاﻧﯽ 90
منـابع و مآخـذ 93
منابع فارسی 93
منابع غیرفارسی 96

ﺧﻮد آﺳﯿﺐ رﺳﺎﻧﯽ در ﻣﻨﺎﺑﻊ ﻋﻠﻤﯽ ﺑﻪ ﺷﯿﻮه ﻫﺎي ﻣﺘﻔﺎوﺗﯽ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﺷﺪه اﺳﺖ. ﺑﺮﺧﯽ از اﯾﻦ ﺗﻌﺎرﯾﻒ ﺑﺪﯾﻦ ﺷﺮح اﺳﺖ:
• آﺳﯿﺐ ﻋﻤﺪي ﺑﻪ ﺧﻮد ﮐﻪ ﻣﻌﻤﻮﻻً ﻧﺸﺎﻧﻪ اي از ﯾﮏ اﺧﺘﻼل روان ﺷﻨﺎﺧﺘﯽ ﯾﺎ رواﻧﭙﺰﺷﮑﯽ اﺳﺖ
• ﻋﻤﻠﯽ اﺳﺖ ﻏﯿﺮﮐﺸﻨﺪه ﮐﻪ در آن ﯾﮏ ﻓﺮد آﮔﺎﻫﺎﻧﻪ رﻓﺘﺎري ﻏﯿﺮﻋﺎدﺗﯽ را ﺑﺪون ﻣﺪاﺧﻠﻪ دﯾﮕﺮان اﻧﺠﺎم ﻣﯽدﻫﺪ ﮐﻪ ﻧﺘﯿﺠﻪاش آﺳﯿﺐ ﺑﻪ ﺧﻮد ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد ﯾﺎ ﻓﺮد آﮔﺎﻫﺎﻧﻪ ﻣﻘﺪار زﯾﺎدي ﻣﻮاد ﯾﺎ دارو ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻣﻘﺪار ﻃﺒﯿﻌﯽ ﯾﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻣﯿﺰان ﺗﺠﻮﯾﺰ ﺷﺪه ﻣﺼﺮف ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﻫﺪﻓﺶ از اﯾﻦ ﮐﺎر اﯾﺠﺎد ﺗﻐﯿﯿﺮاﺗﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻓﺮد ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ از ﻃﺮﯾﻖ اﺛﺮات ﺟﺴﻤﺎﻧﯽ واﻗﻌﯽ ﯾﺎ اﻧﺘﻈﺎري ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺑﺮﺳﺪ (ﺳﺎزﻣﺎن ﺟﻬﺎﻧﯽ ﺑﻬﺪاﺷﺖ، 1992).
• ﺧﻮد آﺳﯿﺐ رﺳﺎﻧﯽ ﺷﺎﻣﻞ ﺧﻮد ﻣﺴﻤﻮم ﺳﺎزي ﯾﺎ ﺧﻮدﺟﺮﺣﯽ اﺳﺖ و ﻟﺰوﻣﯽ ﻧﺪارد در ﺗﻌﺮﯾﻒ اﯾﻦ رﻓﺘﺎرﻫﺎ ﺑﻪ اﻧﮕﯿﺰه آﺷﮑﺎر ﯾﺎ ﻇﺎﻫﺮي ﻋﻤﻞ ﺗﻮﺟﻪ ﮐﻨﯿﻢ (ﻣﻮﺳﺴﻪ ﻣﻠﯽ ﻋﺎﻟﯽ ﺑﺎﻟﯿﻨﯽ اﻧﮕﻠﺴﺘﺎن NICE، 2004).

ﺧﻮد آﺳﯿﺐرﺳﺎﻧﯽ ﺷﺎﻣﻞ رﻓﺘﺎرﻫﺎﯾﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﻮارد زﯾﺮ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ آﺳﯿﺐ ﺑﺪﻧﯽ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ؛ اﻣﺎ ﻏﯿﺮﮐﺸﻨﺪه ﻫﺴﺘﻨﺪ:
1) رﻓﺘﺎري ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﺪف آﺳﯿﺐ ﺑﻪ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ اﻧﺠﺎم ﺷﻮد ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺧﻮدزﻧﯽ ﯾﺎ ﭘﺮش از ﺑﻠﻨﺪي؛
2) ﻣﺼﺮف ﻣﻮاد ﺑﯿﺶ از ﺣﺪ ﺗﺠﻮﯾﺰ ﺷﺪه ﯾﺎ ﺑﺎﻻﺗﺮ از ﺳﻄﻮح درﻣﺎﻧﯽ؛
3) ﻣﺼﺮف ﯾﮏ ﻣﺎده ﺗﻔﺮﯾﺤﯽ ﯾﺎ ﻏﯿﺮﻗﺎﻧﻮﻧﯽ ﮐﻪ از ﻧﻈﺮ ﺷﺨﺺ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺧﻮد آﺳﯿﺐ رﺳﺎﻧﯽ ﺗﻠﻘﯽ ﻣﯽ ﺷﻮد؛
4) ﻣﺼﺮف ﮐﺮدن ﯾﺎ وارد ﮐﺮدن ﯾﮏ ﻣﺎده ﯾﺎ ﺷﯽ ﻏﯿﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﻣﺼﺮف.
ﺧﻮدآﺳﯿﺐ رﺳﺎﻧﯽ از ﻧﻮع ﺧﻮدﺟﺮﺣﯽ ﺑﺪون ﺧﻮدﮐﺸﯽ(NSSI) رﻓﺘﺎري اﺳﺖ آﮔﺎﻫﺎﻧﻪ ﮐﻪ ﻓﺮد ﺧﻮدش ﺑﻪ ﺑﺎﻓﺖﻫﺎي ﺑﺪﻧﺶ آﺳﯿﺐ ﻣﯽزﻧﺪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﺮﯾﺪن و ﺳﻮزاﻧﺪن ﺑﺪن اﻣﺎ اﯾﻦ رﻓﺘﺎر ﺑﺎ ﻧﯿﺖ ﺧﻮدﮐﺸﯽ اﻧﺠﺎم ﻧﻤﯽ ﺷﻮد و ﺑﻪ ﻟﺤﺎظ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ و ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ﻫﻢ ﻗﺎﺑﻞ ﻗﺒﻮل ﻧﯿﺴﺖ و ﺑﺎ ﻫﺪف اﺟﺮاي اﺣﮑﺎم و رﺳﻮم اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ اﻧﺠﺎم ﻧﻤﯽ ﺷﻮد (اﻧﺠﻤﻦ ﺑﯿﻦ اﻟﻤﻠﻠﯽ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﺧﻮدﺟﺮﺣﯽ، 2007).

اﺻﻄﻼحﺷﻨﺎﺳﯽ ﺧﻮدآﺳﯿﺐ‌رﺳﺎﻧﯽ
ﺑﺮﺧﯽ از اﺻﻄﻼﺣﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﺗﺎﮐﻨﻮن ﺑﺮاي ارﺟﺎع ﺑﻪ ﺧﻮد آﺳﯿﺐرﺳﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﮐﺎر رﻓﺘﻪ اﻧﺪ ﻋﺒﺎرﺗﻨﺪ از: ﺷﺒﻪﺧﻮدﮐﺸﯽ، ﺧﻮدﺟﺮﺣﯽ، ﺧﻮد ﺟﺮﺣﯽ ﺑﺪون ﺧﻮدﮐﺸﯽ، ﺧﻮد آﺳﯿﺐ رﺳﺎﻧﯽ ﻋﻤﺪي(DSH) ﻧﺸﺎﻧﮕﺎن رگ زﻧﯽ، ﺧﻮد زﻧﯽ ﻇﺮﯾﻒ، ﺧﺸﻮﻧﺖ ﺑﺮ ﺧﻮد، ﺧﻮدآزارﮔﺮي، ﺧﻮد ﻣﻌﯿﻮبﺳﺎزي و ﺧﻮدﺗﺨﺮﯾﺒﯽ، اﺧﺘﻼل ﺧﻮد ﺷﮑﺴﺖدﻫﯽ، ﺧﻮد آﺳﯿﺐرﺳﺎﻧﯽ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ و ﺧﻮد آﺳﯿﺐرﺳﺎﻧﯽ ﻏﯿﺮ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ.
اﺻﻄﻼح رﻓﺘﺎرﻫﺎي ﺧﻮدﺟﺮﺣﯽ (SIB) ﺑﺮاي اﺷﺎره ﺑﻪ رﻓﺘﺎرﻫﺎي ﺧﻮدﺟﺮﺣﯽ ﻣﺘﺪاول ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﺮﯾﺪن، ﺳﻮزاﻧﺪن و ﺧﻂ اﻧﺪاﺧﺘﻦ روي ﺑﺪن ﮐﻪ ﺑﺎ ﺷﺪت ﺧﻔﯿﻒ ﺗﺎ ﻣﺘﻮﺳﻂ اﻧﺠﺎم ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ، ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﯽرود. ﺧﻮد ﻣﻌﯿﻮب ﺳﺎزي ﺑﺮاي اﺷﺎره ﺑﻪ رﻓﺘﺎرﻫﺎي ﺷﺪﯾﺪي ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ آﺳﯿﺐ ﯾﺎ ﻧﻘﺺ ﻋﻀﻮ ﺑﺪﻧﯽ ﻣﯿﺸﻮد ﻣﺎﻧﻨﺪ اﺧﺘﻪ ﮐﺮدن ﯾﺎ ﻗﻄﻊ اﻧﺪامﻫﺎي ﺑﺪن اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ.
ﺧﻮدﺟﺮﺣﯽ، ﺧﻮدﺟﺮﺣﯽ ﺑﺪون ﺧﻮدﮐﺸﯽ (NSSI) و ﺧﻮد آﺳﯿﺐ رﺳﺎﻧﯽ ﻋﻤﺪي ﺳﻪ اﺻﻄﻼﺣﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﯿﺶ از ﺳﺎﯾﺮ اﺻﻄﻼﺣﺎت اﺳﺘﻔﺎده ﺷﺪه اﻧﺪ. در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ در ﺑﺮﺧﯽ ﺗﻌﺎرﯾﻒ رﻓﺘﺎرﻫﺎي ﺧﻮدﺟﺮﺣﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﮐﻠﯽ و ﻋﻤﻮﻣﯽﺗﺮ دو رﻓﺘﺎر اﻗﺪام ﺧﻮدﮐﺸﯽ و ﺧﻮدﺟﺮﺣﯽ ﺑﺪون ﺧﻮدﮐﺸﯽ را ﺷﺎﻣﻞ ﻣﯽﺷﻮد؛ اﻣﺎ در ﻃﺒﻘﻪ ﺑﻨﺪي ﻫﺎي دﯾﮕﺮ ﻣﺜﻞ ﮐﻠﻮﻧﺴﮑﯽ (2008) ﺧﻮدﺟﺮﺣﯽ ﺗﻨﻬﺎ ﺷﺎﻣﻞ ﺧﻮدﺟﺮﺣﯽ ﺑﺪون ﺧﻮدﮐﺸﯽ اﺳﺖ. در ﺗﻌﺮﯾﻒ ﺧﻮدﺟﺮﺣﯽ، ﻋﻮاﻣﻞ ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ و اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﻧﯿﺰ در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ؛ زﯾﺮا در ﺑﺮﺧﯽ از ﻓﺮﻫﻨﮓﻫﺎ ﺑﺮﺧﯽ از اﻧﻮاع ﺧﻮد ﺟﺮﺣﯽ ﻣﺜﻞ ﻗﻤﻪ زدن ﯾﺎ ﺳﻮراخ ﮐﺮدن ﺑﺪن ﯾﺎ رﻧﺞ دادن ﺑﻪ ﺧﻮد ﺟﺰو وﯾﮋﮔﯽ ﻫﺎي ﻣﻄﻠﻮب ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ و ﻗﺎﺑﻞ ﻗﺒﻮل از ﻟﺤﺎظ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮد.
ﺧﻮد آﺳﯿﺐرﺳﺎﻧﯽ ﻋﻤﺪي (DSH) ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻫﺮ ﮔﻮﻧﻪ آﺳﯿﺐ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﯿﻮة ﻋﻤﺪي، ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ و آﮔﺎﻫﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺑﺪن وارد ﻣﯽﺷﻮد، ﮔﻔﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮد ﮐﻪ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺑﺪون اﻧﮕﯿﺰه ﺧﻮدﮐﺸﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﯾﺎ اﻧﮕﯿﺰه واﻗﻌﯽ رﻓﺘﺎر ﻧﺎﻣﺸﺨﺺ اﺳﺖ (ﮔﺮاﺗﺰ، 2001).
اﻏﻠﺐ رﻓﺘﺎرﻫﺎي ﻃﺒﻘﻪ ﺧﻮدﺟﺮﺣﯽ و ﺧﻮدآﺳﯿﺐرﺳﺎﻧﯽ آﮔﺎﻫﺎﻧﻪ ﻣﺸﺘﺮﮐﻨﺪ ﺑﻪ ﺟﺰ رﻓﺘﺎرﻫﺎﯾﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺧﻮد ﻣﺴﻤﻮم ﺳﺎزي ﮐﻪ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺧﻮد آﺳﯿﺐ رﺳﺎﻧﯽ آﮔﺎﻫﺎﻧﻪ در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ؛ اﻣﺎ در ﻃﺒﻘﻪﺑﻨﺪي ﺧﻮدﺟﺮﺣﯽ ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﻧﻤﯽآﯾﺪ. ﻋﺪه اي از ﻣﺤﻘﻘﯿﻦ ﮐﺎرﺑﺮد ﺻﻔﺖ ﻋﻤﺪي را ﺑﺮاي ﺧﻮد آﺳﯿﺐرﺳﺎﻧﯽ اﺷﺘﺒﺎه ﻣﯽ¬ﭘﻨﺪارﻧﺪ؛ زﯾﺮا ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ در ﺑﺮﺧﯽ از ﻣﻮاﻗﻌﯽ ﮐﻪ ﻓﺮد ﺑﻪ ﺑﺪن ﺧﻮد آﺳﯿﺐ وارد ﻣﯽ‌ﮐﻨﻨﺪ، در ﺣﺎﻟﺖ ﻫﺎي ﺗﺠﺰﯾﻪ اي ﻗﺮار داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﻧﻤﯽ ﺗﻮان ﮔﻔﺖ اﻧﺘﺨﺎب ﻋﻤﻞ آﺳﯿﺐ ﺑﻪ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻋﻤﺪي ﯾﺎ آﮔﺎﻫﺎﻧﻪ ﺑﻮده اﺳﺖ (ﻣﻮﺳﺴﻪ ﻣﻠﯽ ﻋﺎﻟﯽ ﺑﺎﻟﯿﻨﯽ اﻧﮕﻠﺴﺘﺎن، 2004).
در ﮐﺸﻮرﻫﺎي آﻣﺮﯾﮑﺎي ﺷﻤﺎﻟﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﮐﺎﻣﻞ اﻗﺪام ﺧﻮدﮐﺸﯽ و ﺧﻮدﺟﺮﺣﯽ ﺟﺪا از ﻫﻢ در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ؛ اﻣﺎ در اروﭘﺎ ﺑﻪ وﯾﮋه ﺳﯿﺴﺘﻢ درﻣﺎﻧﯽ و ﭘﮋوﻫﺸﯽ اﻧﮕﻠﺴﺘﺎن از اﺻﻄﻼح DSH اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽﺷﻮد و وﺟﻮد ﯾﺎ ﻋﺪم وﺟﻮد اﻧﮕﯿﺰه ﺧﻮدﮐﺸﯽ ﻣﻼك ﻣﻬﻤﯽ در ﺟﺪا ﮐﺮدن اﻓﺮاد ﺑﺎ ﺧﻮدﺟﺮﺣﯽ و ﯾﺎ اﻗﺪام ﮐﻨﻨﺪﮔﺎن ﺑﻪ ﺧﻮدﮐﺸﯽ ﻧﯿﺴﺖ.

ﺗﺎرﯾﺨﭽﻪ‌ی ﻣﻄﺎﻟﻌﺎت ﺧﻮدآﺳﯿﺐ‌رﺳﺎﻧﯽ
ﺑﻪ ﻟﺤﺎظ ﺗﺎرﯾﺨﯽ اﻧﻮاع ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺧﻮدآﺳﯿﺐ رﺳﺎﻧﯽ ﻫﻢ در ﺗﺎرﯾﺦ واﻗﻌﯽ (ﻣﺜﻞ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﺎن ﺟﻨﮕﯽ)، ﻫﻢ در ﺗﺎرﯾﺦ داﺳﺘﺎنﻫﺎ و ادﺑﯿﺎت (ﻣﺎﻧﻨﺪ ادﯾﭗ اﺛﺮ ﺳﻮﻓﻮﮐﻞ) و ﻫﻢ در ﻣﺘﻮن دﯾﻨﯽ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ اﺳﺖ ﯾﺎ ﺑﻪ آن ﺳﻔﺎرش ﺷﺪه اﺳﺖ.
ﻫﻤﻮاره ﻣﺮدان و زﻧﺎﻧﯽ ﺑﻮده اﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ دﻻﯾﻠﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺣﻔﻆ آﺑﺮو و ارزش ﺷﺨﺼﯽ، ﺧﺎﻧﻮادﮔﯽ ﯾﺎ ﻗﻮﻣﯽ و ﯾﺎ ﺑﻪ دﺳﺘﻮر ﺧﺪاﯾﺎن ﺑﻪ ﺑﺪن ﺧﻮد آﺳﯿﺐ وارد ﮐﺮده اﻧﺪ.
در دﻫﻪ 1930 ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﻣﻨﯿﻨﮕﺮ ﻣﻮرد ﭘﮋوﻫﯽﻫﺎﯾﯽ را ﺑﺎ دﯾﺪﮔﺎه روان ﺗﺤﻠﯿﻠﮕﺮي در ﻣﻮرد رﻓﺘﺎرﻫﺎي ﺧﻮد آﺳﯿﺐ رﺳﺎﻧﯽ اراﺋﻪ ﮐﺮد. ﺑﺮاﺳﺎس دﯾﺪﮔﺎه ﮐﺎرل ﻣﻨﯿﻨﮕﺮ اﯾﻦ ﮔﻮﻧﻪ رﻓﺘﺎرﻫﺎ ﻧﻮﻋﯽ ﺧﻮدﮐﺸﯽ از ﻧﻮع ﺧﻔﯿﻒ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﻧﯿﺖ ﺗﻐﯿﯿﺮ اﻧﮕﯿﺰه ﺧﻮدﮐﺸﯽ واﻗﻌﯽ ﯾﺎ ﺟﺎﯾﮕﺰﯾﻨﯽ ﺑﺮاي آن اﻧﺠﺎم ﻣﯽﺷﺪ و ﺣﮑﻢ ﻧﻮﻋﯽ ﮐﻤﮏ ﺑﻪ ﺧﻮد را داﺷﺖ ﮐﻪ ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد ﻫﻢ در اﻓﺮاد ﺑﯿﻤﺎر و ﻫﻢ اﻓﺮاد ﺳﺎﻟﻢ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﻣﻨﯿﻨﮕﺮ ﺑﺮﺧﻼف روﯾﮑﺮد ﺗﺤﻠﯿﻠﯽ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮد ﺑﺎﯾﺪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اﯾﻦ ﮔﻮﻧﻪ رﻓﺘﺎرﻫﺎ دﯾﺪﮔﺎه ﮐﻞ ﻧﮕﺮي داﺷﺖ و ﻧﻘﺶ ﻋﻮاﻣﻞ ﻣﺤﯿﻄﯽ را ﻫﻢ در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺖ. در ﻣﻘﺎﺑﻞ در ﻫﻤﺎن دوره ﻣﻨﯿﻨﮕﺮ، رواﻧﮑﺎوان ﺑﺴﯿﺎري ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ ﮔﻮﻧﻪ رﻓﺘﺎرﻫﺎ را ﺻﺮﻓﺎً ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ آﺳﯿﺐﺷﻨﺎﺧﺘﯽ، روﺷﯽ ﺑﺮاي دﺳﺘﮑﺎري و ﻓﺮﯾﺐ دﯾﮕﺮان و ﯾﺎ ﻋﻤﻠﯽ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ از اﺣﺴﺎس ﮔﻨﺎه ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺟﻨﺴﯽ و ﭘﺮﺧﺎﺷﮕﺮي ﺗﺼﻮر ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ.
ﺑﻪ ﻟﺤﺎظ ﺗﺎرﯾﺨﯽ ﺑﯿﻦ دﻫﻪ 1930 ﺗﺎ 1960 ﺗﻮﺟﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﺘﺨﺼﺼﺎن ﺑﻪ اﻗﺪام ﺧﻮدﮐﺸﯽ و ﺧﻮد ﻣﺴﻤﻮم ﺳﺎزي ﻣﺘﻤﺮﮐﺰ ﺷﺪ و رﻓﺘﺎرﻫﺎي ﺧﻮد آﺳﯿﺐ رﺳﺎﻧﯽ از ﻧﻮع ﺧﻮدزﻧﯽ ﮐﻤﺘﺮ ﻣﻮﺿﻮع ﭘﮋوﻫﺶﻫﺎ ﺑﻮد. ﺗﺼﻮر ﻗﺎﻟﺐ در اﯾﻦ دوره اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ رﻓﺘﺎرﻫﺎي ﺧﻮد آﺳﯿﺐ رﺳﺎﻧﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ در زﻧﺎن ﺟﺬاب و ﻣﻨﻔﻌﻞ ﻃﺒﻘﻪ ﻣﺘﻮﺳﻂ ﺟﺎﻣﻌﻪ وﺟﻮد دارد؛ ﺗﺼﻮﯾﺮي ﮐﻪ ﺑﺎ واﻗﻌﯿﺖ ﻓﺎﺻﻠﻪ زﯾﺎدي داﺷﺖ. ﻫﻢ ﭼﻨﯿﻦ در اﯾﻦ دوره ﻣﻮرد ﭘﮋوﻫﯽﻫﺎﯾﯽ از ﺧﻮد آﺳﯿﺐرﺳﺎﻧﯽ ﭼﺎپ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺮ اﯾﻦ ﻋﻘﯿﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻧﻮع رﻓﺘﺎرﻫﺎ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﻣﺤﺼﻮل ﻧﯿﺮوﻫﺎي ﻣﺤﯿﻄﯽ و ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ﺑﺎﺷﺪ و ﺣﺘﯽ اﯾﻦ ﻋﻘﯿﺪه وﺟﻮد داﺷﺖ ﮐﻪ اﯾﻦ رﻓﺘﺎر از ﻧﻈﺮ ﺑﯿﻤﺎر ﺳﺎزﮔﺎراﻧﻪ اﺳﺖ و ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ ﺗﻼش و ﻓﺸﺎر ﺑﺮاي ﻣﺤﺪود ﮐﺮدن اﯾﻦ رﻓﺘﺎر ﺑﺎﻋﺚ ﺗﺸﺪﯾﺪ آن رﻓﺘﺎر ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ؛ اﻣﺎ ﺑﻪ ﺗﺪرﯾﺞ رﻓﺘﺎرﻫﺎي ﺧﻮد آﺳﯿﺐ رﺳﺎﻧﯽ ﺑﻪ وﯾﮋه ﺑﻌﺪ از دﻫﻪ 1980 ﻣﻮرد ﺗﻮﺟﻪ ﻫﻢ ﻣﺘﺨﺼﺼﺎن و ﻫﻢ ﻋﻤﻮم ﻣﺮدم ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ و رواﻧﺸﻨﺎﺳﺎن ﺑﺎﻟﯿﻨﯽ ﺑﺎ روﯾﮑﺮدي ﭘﺰﺷﮑﯽ و رﻓﺘﺎري ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺑﺮرﺳﯽ اﯾﻦ رﻓﺘﺎرﻫﺎ در ﮔﺮوهﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻣﺮاﺟﻌﺎن ﺷﺎن ﻧﻤﻮدﻧﺪ. ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل در اﯾﻦ دوره ﻫﻢ ﻃﺮﻓﺪاران ﺟﻨﺒﺶ زﻧﺎن و ﺑﺮﺧﯽ از ﺟﺎﻣﻌﻪﺷﻨﺎﺳﺎن اﯾﻦ ﮔﻮﻧﻪ رﻓﺘﺎرﻫﺎ را ﺗﻼﺷﯽ ﺑﺮاي اﺳﺘﻘﻼلﺧﻮاﻫﯽ و رﻓﺘﺎري ﻗﺎﺑﻞ ﻗﺒﻮل در ﺑﺮاﺑﺮ ﻓﺸﺎر و ﺳﺮﮐﻮب ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﺮدﺳﺎﻻر ﺑﺮﺷﻤﺮدﻧﺪ و ﻋﺪه اي ﻧﯿﺰ آن را ﺑﺨﺸﯽ از ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺟﻮاﻧﺎن آن دوره و زﻣﺎﻧﻪ در ﻧﻈﺮ ﻣﯽﮔﺮﻓﺘﻨﺪ؛ اﻣﺎ ﭘﺲ از دﻫﻪ 1980 ﮐﻢ ﮐﻢ ﻃﺮﻓﺪاري از اﯾﻦ دﯾﺪﮔﺎهﻫﺎ ﮐﺎﻫﺶ ﯾﺎﻓﺖ و دﯾﺪﮔﺎهﻫﺎي ﺑﯿﻤﺎريﺷﻨﺎﺧﺘﯽ و ﺑﺎﻟﯿﻨﯽ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اﯾﻦ رﻓﺘﺎرﻫﺎ ﺑﻪُ ﮐﺮﺳﯽ ﻧﺸﺴﺖ ﺑﻪ ﺣﺪي ﮐﻪ ﺑﺴﯿﺎري آن را ﻧﻮﻋﯽ اﻋﺘﯿﺎد ﯾﺎ ﻧﻘﺺ در ﮐﻨﺘﺮل ﺗﮑﺎﻧﻪ اﻧﮕﺎﺷﺘﻨﺪ. در اﯾﻦ دوره ﺑﺮ ﻧﻘﺶ آﺳﯿﺐﻫﺎي دوران ﮐﻮدﮐﯽ ﺑﻪ وﯾﮋه اذﯾﺖ و آزار دوره ﮐﻮدﮐﯽ و ﺟﻨﺒﻪ ﻫﺎي ﻋﺼﺒﯽ و زﯾﺴﺘﯽ اﯾﻦ رﻓﺘﺎرﻫﺎ ﺗﺎﮐﯿﺪ ﺑﯿﺸﺘﺮي ﺷﺪ (ﺳﯿﻤﻮن و ﻫﺎﻟﻨﺪر، 2001).
در ﺳﺎل 1983 ﭘﺎﺗﯿﺴﻮن و ﮐﺎﻫﺎن ﺑﺮاﺳﺎس ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ روي ﮔﺮوﻫﯽ از ﺑﯿﻤﺎران ﺧﻮدﺟﺮﺣﯽ ﮐﻨﻨﺪه اﺻﻄﻼح ﺗﺸﺨﯿﺼﯽ ﺟﺪﯾﺪي را ﺑﺮاي ﺗﻮﺻﯿﻒ وﺿﻌﯿﺖ اﯾﻦ ﮔﺮوه از ﺑﯿﻤﺎران ﺑﺎ ﻋﻨﻮان ﻧﺸﺎﻧﮕﺎن ﺧﻮدآﺳﯿﺐرﺳﺎﻧﯽ آﮔﺎﻫﺎﻧﻪ، ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد دادﻧﺪ. اﯾﻦ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻣﻘﺪﻣﺎﺗﯽ، ﭘﯿﺶدرآﻣﺪي ﺷﺪ ﺑﺮ ﺗﺤﻮﻻﺗﯽ ﮐﻪ در 2013 ﺑﺮاي ﮔﻨﺠﺎﻧﺪن ﻃﺒﻘﻪ ﺗﺸﺨﯿﺼﯽ ﺟﺪﯾﺪ ﺧﻮدﺟﺮﺣﯽ ﺑﺪون ﺧﻮدﮐﺸﯽ ﺑﻪ DSM ﻧﺴﺨﻪ ﭘﻨﺠﻢ ﻣﻄﺮح ﺷﺪه اﺳﺖ. در دﻫﻪ 1983 اﺛﺮي ﮐﻼﺳﯿﮏ ﺑﺎ ﻋﻨﻮان ﺑﺪن ﻫﺎ زﯾﺮ ﺻﯿﻘﻞ: ﺧﻮد ﻣﻌﯿﻮب ﺳﺎزي و رواﻧﭙﺰﺷﮑﯽ(1983) ﺑﻪ ﭼﺎپ رﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﻀﻤﻮن ﮐﺘﺎب ﭼﺎﻟﺸﯽ ﺑﻮد ﺑﯿﻦ دﯾﺪﮔﺎه ﻫﺎي اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ و ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ در ﺑﺮاﺑﺮ دﯾﺪﮔﺎه ﺑﯿﻤﺎري ﺷﻨﺎﺧﺘﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدآﺳﯿﺐ رﺳﺎﻧﯽ. ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل در ﭘﺎﯾﺎن ﮐﺘﺎب ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه ﺑﺎ دﯾﺪﮔﺎه ﭘﺰﺷﮑﯽ رﻓﺘﺎرﻫﺎي ﺧﻮد آﺳﯿﺐ رﺳﺎﻧﯽ را ﻧﻮﻋﯽ ﺑﯿﻤﺎري رواﻧﯽ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﺮاي درﻣﺎن ﻧﯿﺎزﻣﻨﺪ ﻣﺼﺮف دارو ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ (ﺳﯿﻤﻮن و ﻫﺎﻟﻨﺪر، 2001).
ﺑﻪ ﻟﺤﺎظ ﺗﺎرﯾﺨﯽ ﺧﻮدﺟﺮﺣﯽ در ﻃﺒﻘﻪ ﺑﻨﺪي ﺑﯿﻤﺎريﻫﺎ ﺑﺎ ﻋﻨﻮان رﻓﺘﺎر ﺷﺒﻪﺧﻮدﮐﺸﯽ ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﻣﻌﺮوف ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺻﻮرت ﮐﻠﯿﺸﻪاي ﻫﻤﻪ اﻧﻮاع رﻓﺘﺎرﻫﺎي ﺧﻮدﺟﺮﺣﯽ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺷﺒﻪ ﺧﻮدﮐﺸﯽﻫﺎي در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻣﯿﺸﺪ ﮐﻪ در اﻓﺮاد ﺑﺎ اﺧﺘﻼل ﺷﺨﺼﯿﺖ ﻣﺮزي ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻣﯿﺸﺪ.
ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل در ﺳﺎلﻫﺎي اﺧﯿﺮ ﻣﻄﺎﻟﻌﺎت ﻓﺮاواﻧﯽ ﮐﻪ روي ﺧﻮدآﺳﯿﺐ رﺳﺎﻧﯽ ﺑﻪ وﯾﮋه از ﻧﻮع ﺧﻮدﺟﺮﺣﯽ اﻧﺠﺎم ﺷﺪه اﺳﺖ اﯾﻦ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد را ﻣﻄﺮح ﮐﺮده اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﻮدﺟﺮﺣﯽ ﻧﻮﻋﯽ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻓﺮا ﺗﺸﺨﯿﺼﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺻﺮﻓﺎً ﻣﺮﺗﺒﻂ ﺑﺎ اﺧﺘﻼل ﺷﺨﺼﯿﺖ ﻣﺮزي ﻧﯿﺴﺖ.
از ﻃﺮﻓﯽ ﺑﺮﺧﯽ ﻣﺘﺨﺼﺼﯿﻦ ﻋﻘﯿﺪه دارﻧﺪ ﺷﻮاﻫﺪ ﮐﺎﻓﯽ ﺑﺮاي در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻧﺸﺎﻧﮕﺎن ﺧﻮدﺟﺮﺣﯽ ﺗﮑﺮار ﺷﻮﻧﺪه وﺟﻮد دارد.
ﺑﺴﯿﺎري از ﻣﺤﻘﻘﯿﻦ ﺑﺎ ﮔﺮاﯾﺶﻫﺎي ﺟﺎﻣﻌﻪﺷﻨﺎﺧﺘﯽ از ﺧﻮدﺟﺮﺣﯽ ﺑﺎ دﯾﺪﮔﺎه اﻧﺘﻘﺎدي و ﭘﺪﯾﺪهاي ﻣﺮﺗﺒﻂ ﺑﺎ ﻣﻔﻬﻮم ﻫﻮﯾﺖ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ و آن را ﻧﺎﺷﯽ از ﺑﯿﮕﺎﻧﮕﯽ ﻧﻮﺟﻮاﻧﺎن ﻋﺼﺮ ﺟﺪﯾﺪ ﺑﺎ ﺧﻮد و ﻣﺤﺮومﺳﺎزي ﻫﺎي اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ و ﯾﺎ راﻫﯽ ﺑﺮاي اﺑﺮاز آﺷﮑﺎر دردﻫﺎي رواﻧﯽ و ﺣﺮفﻫﺎﯾﯽ ﻣﯿﺪاﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﺟﻬﺎن ﺑﯿﺮوﻧﯽ ﻧﻤﯽﺧﻮاﻫﺪ ﺑﺸﻨﻮد و ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺷﻨﺎﺳﺎن ﻃﺮﻓﺪار ﺟﻨﺒﺶ زﻧﺎن، ﺧﻮدﺟﺮﺣﯽ را ﭘﺎﺳﺨﯽ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺑﻪ اﺳﺘﺎﻧﺪارﻫﺎي ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ اﺳﺘﺜﻤﺎرﮔﺮاﻧﻪ زﯾﺒﺎﯾﯽ و اﻧﺘﻈﺎرات ﺟﻨﺴﯽ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ از زﻧﺎن در ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﺮﻣﯽﺷﻤﺎرﻧﺪ.
ﻣﻄﺎﻟﻌﺎت ﺟﺎﻣﻌﻪﺷﻨﺎﺳﯽ ﺗﺎﯾﯿﺪ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ در ﺑﺮﺧﯽ از ﺟﻮاﻣﻊ و ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻫﺎ ﺧﻮد ﺟﺮﺣﯽ ﺑﺎ اﻫﺪاف ﺷﻔﺎ، دﺳﺘﯿﺎﺑﯽ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻮﯾﺖ و ﭘﯿﺮوي از ﻗﻮاﻧﯿﻦ اﻟﻬﯽ اﻧﺠﺎم ﻣﯽﺷﻮد؛ ﺑﺮاي ﻣﺜﺎل ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﻣﺮاﮐﺸﯽ ﺷﮑﺎﻓﯽ در ﺳﺮ ﻣﯽزﻧﻨﺪ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪاي ﮐﻪ ﺧﻮن از آن ﺟﺎري ﺷﻮد و ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ اﮔﺮ ﻧﺎن ﺑﺮ آن ﺧﻮن ﻓﺮو ﺑﺮده ﺷﻮد ﺷﻔﺎي ﺣﺎل ﻣﺮﯾﺾ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد، ﯾﺎ در ﺑﺮﺧﯽ از ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻫﺎ ﺑﺮاي ﺑﺎﻻ ﺑﺮدن درﺟﺎت روﺣﺎﻧﯽ و ﺟﻠﻮﮔﯿﺮي از ﻣﻐﻠﻮب ﺷﺪن در ﺑﺮاﺑﺮ ﮔﻨﺎﻫﺎن اﻓﺮاد اﻗﺪام ﺑﻪ اﺧﺘﮕﯽ ﺧﻮدﺧﻮاﺳﺘﻪ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ. ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ در ﺑﺮﺧﯽ از ﻓﺮﻫﻨﮓﻫﺎي ﻗﺒﯿﻠﻪاي، اﻓﺮاد ﻗﺒﯿﻠﻪ ﺑﺮاي اﻃﺎﻋﺖ از ﻗﺎﻧﻮن ﯾﺎ رﺳﯿﺪن ﺑﻪ ﺟﺎﯾﮕﺎه اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ اﻧﮕﺸﺘﺎن دﺳﺖ ﺧﻮد را ﻣﯽ ﺑﺮﻧﺪ ﯾﺎ ﺑﺎ ﺿﺮﺑﻪ زدن ﺑﻪ ﺳﺮﺧﻮد ﯾﺎ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺸﺎن ﻇﺎﻫﺮ ﺟﻤﺠﻤﻪ را ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺷﮑﻞ ﻣﯽدﻫﻨﺪ.
داروﯾﻦ در ﻣﻘﺎﻟﻪ ﺗﺠﻠﯽ ﻫﯿﺠﺎن در اﻧﺴﺎن و ﺣﯿﻮاﻧﺎت (1872)، ﺧﻮد ﺟﺮﺣﯽ را ﻧﺸﺎﻧﻪاي از ﻧﯿﺎﮐﺎنﮔﺮاﯾﯽ و ﻧﻮﻋﯽ ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺣﺲ از ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ ﺑﺪويﺗﺮ در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ.
ﻓﺮوﯾﺪ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻏﯿﺮ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﻟﻪ رﻓﺘﺎرﻫﺎي آﺳﯿﺐ ﺑﻪ ﺧﻮد ﭘﺮداﺧﺘﻪ اﺳﺖ، آن ﺟﺎ ﮐﻪ از ﻏﺮﯾﺰه ﻣﺮگ و ﻧﻤﻮدﻫﺎي دروﻧﯽ ﻏﺮﯾﺰه ﻣﺮگ (ﯾﻌﻨﯽ ﻓﺮاﺧﻮد) و ﻧﻤﻮد ﻫﺎي ﺑﯿﺮوﻧﯽ آن (ﯾﻌﻨﯽ ﭘﺮﺧﺎﺷﮕﺮي) ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ. از ﻧﻈﺮ ﻓﺮوﯾﺪ رﯾﺸﻪ رﻓﺘﺎرﻫﺎي آﺳﯿﺐ ﺑﻪ ﺧﻮد و ﺧﻮدﮐﺸﯽ در ﺗﻌﺎرض ﻫﺎي درون رواﻧﯽ اﺳﺖ. از ﻧﻈﺮ ﻓﺮوﯾﺪ اﻧﺴﺎن ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ در اﺛﺮ ﻏﺮﯾﺰه ﻣﺮگ ﯾﻌﻨﯽ ﻣﯿﻞ ﺑﻪ ﻧﯿﺴﺘﯽ و ﻧﺎﺑﻮدي ﺑﻪ ﺧﻮد آﺳﯿﺐ ﺑﺰﻧﺪ ﯾﺎ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ اﯾﮕﻮ ﺑﺮاي اﺑﺮاز ﭘﺮﺧﺎﺷﮕﺮي ﺑﻪ ﺳﻮي اﺑﮋه اي ﮐﻪ دروﻧﯽﺳﺎزي ﮐﺮده اﺳﺖ ﺑﻪ ﺧﻮد آﺳﯿﺐ ﺑﺰﻧﺪ و ﯾﺎ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ آﺳﯿﺐ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻧﺎﺷﯽ از اﺣﺴﺎس ﺗﺨﻄﯽﮐﺮدن از آﻣﺎنﻫﺎ و ارزشﻫﺎي ﻓﺮاﺧﻮد ﺑﺎﺷﺪ. از ﻧﻈﺮ ﻓﺮوﯾﺪ ﻧﺎﺗﻮاﻧﯽ در اﺑﺮاز ﻏﺮﯾﺰه ﻣﺮگ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ آﺳﯿﺐ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﯽ ﺷﻮد و ﺧﻮدﮐﺸﯽ ﻧﻮﻋﯽ دﯾﮕﺮ ﮐﺸﯽ اﺳﺖ. ﻓﺮوﯾﺪ در ﺗﺒﯿﯿﻦ ﭘﻮﯾﺶﻫﺎي ﺧﻮدﮐﺸﯽ رﻓﺘﺎر اﯾﻦ اﻓﺮاد را ﺑﻪ اﯾﻦ ﺷﺮح ﺗﻮﺻﯿﻒ ﮐﺮده اﺳﺖ:
رﻓﺘﺎر ﺷﺨﺼﯽ ﻓﻮق اﻟﻌﺎده ﺧﺸﻤﮕﯿﻦ ﺷﺪه، ﻏﺎﻟﺒﺎً ﻧﺸﺎن ﻣﯽدﻫﺪ ﮐﻪ ﮔﺬار از ﺗﻌﺮض ﺟﻮﯾﯽ ﻣﻤﺎﻧﻌﺖ ﺷﺪه ﺑﻪ ﺧﻮد وﯾﺮاﻧﮕﺮي ﺑﻪ اﯾﻦ ﺻﻮرت اﺳﺖ ﮐﻪ وي ﺗﻌﺮض ﺟﻮﯾﯽاش را ﺑﻪ ﺧﻮﯾﺶ ﻣﻌﻄﻮف ﻣﯽﮐﻨﺪ: ﭼﻨﯿﻦ ﺷﺨﺼﯽ ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ را از ﺳﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﯾﺎ ﺑﺎ ﻣﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﺮ و ﺻﻮرت ﺧﻮد ﻣﯽ ﮐﻮﺑﺪ، ﮔﺮﭼﻪ واﺿﺢ اﺳﺖ ﮐﻪ او ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯽ داده اﯾﻦ رﻓﺘﺎر را ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ﻏﯿﺮ از ﺧﻮدش اﻧﺠﺎم دﻫﺪ. در ﻫﺮ وﺿﻌﯿﺘﯽ، ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﺑﺨﺸﯽ از ﺧﻮد وﯾﺮاﻧﮕﺮي در درون ﺑﺎﻗﯽ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ، ﺗﺎ اﯾﻦ ﮐﻪ ﺳﺮاﻧﺠﺎم اﯾﻦ ﺧﻮد وﯾﺮاﻧﮕﺮي ﻣﻮﻓﻖ ﺑﻪ ﮐﺸﺘﻦ ﻓﺮد ﻣﯽ ﺷﻮد و ﺣﺘﯽ اﺗﻤﺎم ﯾﺎ ﺗﺜﺒﯿﺖ ﻧﺎﻣﻄﻠﻮبِ ﻧﯿﺮوي ﺷﻬﻮي او اﺣﺘﻤﺎﻻً ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﻣﺎﻧﻊ اﯾﻦ اﻣﺮ ﮔﺮدد. (ﻓﺮوﯾﺪ، 1382).
ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ در اﺛﺮ دﯾﮕﺮ ﻓﺮوﯾﺪ ﺑﻪ ﻧﺎم ﺳﻪ ﻣﻘﺎﻟﻪ درﺑﺎره ﻧﻈﺮﯾﻪ ﺟﻨﺴﯿﺖ (1905)، ﻓﺮوﯾﺪ ﺑﻪ ﺧﻮد آﺳﯿﺐ رﺳﺎﻧﯽ ﭘﺮداﺧﺘﻪ اﺳﺖ و درد ﮐﺸﯿﺪن را ﻋﻤﻠﯽ ﮐﻪ ﻓﯽ ﻧﻔﺴﻪ ﺑﺎ اﺣﺴﺎس ﻟﺬت ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﻫﻤﺮاه اﺳﺖ، در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ و ﻣﺎزوﺧﯿﺴﻢ را ﻣﻮﺿﻌﯽ ﻣﻨﻔﻌﻼﻧﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﺟﻨﺴﯽ، اﺑﮋه ﺟﻨﺴﯽ و ﺣﺎدﺗﺮﯾﻦ ﺷﮑﻞ از ﻣﺸﺮوط ﺑﻮدن ﻟﺬت ﺑﻪ درد ﺟﺴﻤﯽ و رواﻧﯽ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯽﮐﻨﺪ. ﭘﺲ از ﻇﻬﻮر ﺳﯿﺴﺘﻢ ﻃﺒﻘﻪﺑﻨﺪي ﺗﺸﺨﯿﺼﯽ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺧﻮدﺟﺮﺣﯽ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﯾﮑﯽ از ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎي اﺧﺘﻼل ﺷﺨﺼﯿﺖ ﻣﺮزي در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪ.
اﺗﻮ ﮐﺮﻧﺒﺮگ در ﺳﺎل (1967) ﮐﻪ ﺑﺮداﺷﺖ ﻣﺘﻔﺎوﺗﯽ از اﺧﺘﻼل ﺷﺨﺼﯿﺖ ﻣﺮزي داﺷﺖ ﺑﻪ وﺟﻮد ﺧﻮد آﺳﯿﺐرﺳﺎﻧﯽ در ﮔﺮوﻫﯽ از ﺑﯿﻤﺎراﻧﺶ اﺷﺎره ﮐﺮده و ﻧﺸﺎﻧﻪ اﺻﻠﯽ اﯾﻦ ﮔﺮوه را ﺧﻮد ﺗﺨﺮﯾﺒﯽ ﺑﺪوي ﻧﺎﻣﮕﺬاري ﮐﺮده اﺳﺖ و وﯾﮋﮔﯽﻫﺎي اﯾﻦ ﮔﺮوه را ﺑﻪ اﯾﻦ ﺻﻮرت ﺗﻮﺻﯿﻒ ﮐﺮده اﺳﺖ:
در ﻣﯿﺎن اﻓﺮاد ﺑﺎ ﺷﺨﺼﯿﺖ ﻣﺎزوﺧﯿﺴﺘﯽ، اﻗﻠﯿﺘﯽ وﺟﻮد دارد ﮐﻪ در آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺟﺎي ﺗﺠﻠﯽ ﺑﺪوي ﻧﯿﺎزﻫﺎي ﻣﺎزوﺧﯿﺴﺘﯽ، ﮔﺮاﯾﺶﻫﺎي اﻧﺤﺮاف ﻣﺎزوﺧﯿﺴﺘﯽ وﺟﻮد دارد و ﭘﺮﺧﺎﺷﮕﺮي ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻏﯿﺮ ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺑﯿﺮون و ﺑﺮ روي ﺑﺪن ﺗﺨﻠﯿﻪ ﻣﯽﺷﻮد. ﺑﯿﻤﺎران ﺑﺎ ﺧﻮد ﺗﺨﺮﯾﺒﯽ ﺷﺪﯾﺪ، ﺟﺰو اﯾﻦ ﮔﺮوه ﻫﺴﺘﻨﺪ. اﯾﻦ اﻓﺮاد ﻓﺎﻗﺪ ﻓﺮا ﺧﻮد ﮐﺎﻣﻼً ﯾﮑﭙﺎرﭼﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﻇﺮﻓﯿﺖ ﺗﺠﺮﺑﻪ اﺣﺴﺎس ﮔﻨﺎه را ﻧﺪارﻧﺪ. ﻧﻤﻮﻧﻪﻫﺎي ﻣﺘﺪاول اﯾﻦ ﮔﺮوه، ﺑﯿﻤﺎراﻧﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺮاي رﻫﺎ ﺷﺪن از اﺿﻄﺮاب از روشﻫﺎﯾﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﺮﯾﺪن ﺑﺪن، ﺧﻮد ﻣﻌﯿﻮب ﺳﺎزي ﯾﺎ اﺑﺮاز ﺗﮑﺎﻧﺸﻮراﻧﻪ ژﺳﺖﻫﺎي ﺧﻮدﮐﺸﯽﮔﺮاﯾﯽ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ. در اﯾﻦ ﺑﯿﻤﺎران ژﺳﺖﻫﺎي ﺧﻮدﮐﺸﯽ ﺑﺎ ﺧﺸﻢ ﺷﺪﯾﺪ و اﻓﺴﺮدﮔﯽ ﻫﻤﺮاه ﻧﯿﺴﺖ (ﮐﺮﻧﺒﺮگ، 1967 ﺑﻪ ﻧﻘﻞ از ﮔﯿﻠﻤﺎن، 2013).

در ﻃﯽ ﺳﺎلﻫﺎ ﺧﻮدﺟﺮﺣﯽ ﺻﺮﻓﺎً ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻧﺸﺎﻧﻪ اﺧﺘﻼل ﺷﺨﺼﯿﺖ ﻣﺮزي ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﻣﯽآﻣﺪ اﻣﺎ ﻫﻢ زﻣﺎن ﻃﺒﻘﺎت ﺗﺸﺨﯿﺼﯽ دﯾﮕﺮي ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻧﺸﺎﻧﮕﺎن ﺧﻮد آﺳﯿﺐ رﺳﺎﻧﯽ آﮔﺎﻫﺎﻧﻪ ﻣﻄﺮح ﺷﺪ. ﭘﺎﺗﯿﺴﻮن و ﮐﺎن (1983) ﺑﻪ ﻧﻘﻞ از ﮔﯿﻠﻤﺎن (2013) در ﺗﻮﺻﯿﻒ ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎي ﻧﺸﺎﻧﮕﺎن ﺧﻮد آﺳﯿﺐ رﺳﺎﻧﯽ ﭼﻬﺎر ﻧﺸﺎﻧﻪ اﺻﻠﯽ ﺷﺎﻣﻞ ﻧﺎاﻣﯿﺪي، اﺿﻄﺮاب، ﺧﺸﻢ و ﺗﻀﻌﯿﻒ ﻗﺪرت ﻗﻀﺎوت و ﭘﯿﺶ ﺑﯿﻨﯽ را ﻣﻄﺮح ﮐﺮدﻧﺪ و ﻋﻮاﻣﻞ ﻣﺴﺘﻌﺪﺳﺎز اﯾﻦ ﻧﺸﺎﻧﮕﺎن را ﻓﻘﺪان ﺣﻤﺎﯾﺖ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ، ﻫﻢ ﺟﻨﺲ ﮔﺮاﯾﯽ در ﻣﺮدان، ﺳﻮء ﻣﺼﺮف ﻣﻮاد و اﻟﮑﻞ و داﺷﺘﻦ اﻓﮑﺎر ﺧﻮدﮐﺸﯽ(در زﻧﺎن) ﺑﺮﺷﻤﺮدﻧﺪ. در ﺳﺎل ﻫﺎي دﻫﻪ 90 ﭘﮋوﻫﺶ‌ﻫﺎي ﺧﻮد آﺳﯿﺐ رﺳﺎﻧﯽ دو ﻣﻮﺿﻮع را ﻣﺤﻮر ﮐﺎرﻫﺎي ﺷﺎن ﻗﺮار دادﻧﺪ: راﺑﻄﻪ آزار ﺟﺴﻤﯽ و ﺟﻨﺴﯽ دوران ﮐﻮدﮐﯽ ﺑﺎ ﺧﻮد ﺟﺮﺣﯽ و ﺧﻮد ﺟﺮﺣﯽ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان اﻋﺘﺮاﺿﯽ زﻧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺷﺮاﯾﻂ ﻧﺎﻋﺎدﻻﻧﻪ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﺮدﺳﺎﻻر.
در ﻣﺠﻤﻮع ﺳﯿﺮ ﺗﺎرﯾﺨﯽ ﭘﮋوﻫﺶ‌ﻫﺎي ﺧﻮدآﺳﯿﺐ رﺳﺎﻧﯽ دو ﻣﺴﺎﻟﻪ را ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ:
• ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﺧﻮد آﺳﯿﺐ رﺳﺎﻧﯽ از ﯾﮏ ﭘﺪﯾﺪه ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ و اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺑﻪ ﺳﻮي ﯾﮏ اﺧﺘﻼل رواﻧﭙﺰﺷﮑﯽ
• اﻓﺰاﯾﺶ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺧﻮد آﺳﯿﺐ رﺳﺎﻧﯽ در دوره ﺟﺪﯾﺪ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﯾﮏ اﺧﺘﻼل ﻧﻮﻇﻬﻮر ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﻫﯿﺴﺘﺮي و اﺧﺘﻼل ﺧﻮردن در ﻗﺮنﻫﺎي ﮔﺬﺷﺘﻪ.

ﻃﺒﻘﻪ‌ﺑﻨﺪي اﻧﻮاع رﻓﺘﺎرﻫﺎي ﺧﻮدآﺳﯿﺐ‌رﺳﺎﻧﯽ
ﻣﺪلﻫﺎي ﻣﺘﻌﺪدي ﺑﺮاي ﺗﻌﺮﯾﻒ و ﻃﺒﻘﻪﺑﻨﺪي ﺧﻮد آﺳﯿﺐرﺳﺎﻧﯽ وﺟﻮد دارد. در ﺑﺮﺧﯽ ﻃﺒﻘﻪﺑﻨﺪيﻫﺎ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﺧﻮد آﺳﯿﺐ رﺳﺎﻧﯽ ﺑﺴﯿﺎر ﮔﺴﺘﺮده در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ و ﺣﺘﯽ ﺑﺮﺧﯽ رﻓﺘﺎرﻫﺎ ﻣﺜﻞ ﺳﯿﮕﺎر ﮐﺸﯿﺪن ﻫﻢ ﻧﻮﻋﯽ ﺧﻮد آﺳﯿﺐرﺳﺎﻧﯽ ﺗﻠﻘﯽ ﺷﺪه اﺳﺖ و در ﺑﺮﺧﯽ دﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﺻﻮرت اﺧﺘﺼﺎﺻﯽ ﺧﻮد آﺳﯿﺐ رﺳﺎﻧﯽ ﺻﺮﻓﺎً ﺑﺮاﺳﺎس رﻓﺘﺎرﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﻮﺟﺐ آﺳﯿﺐ ﻓﯿﺰﯾﮑﯽ ﺑﻪ ﺑﺎﻓﺖ ﻫﺎي ﺳﻄﺤﯽ ﺑﺪن اﺳﺖ، ﺗﻌﺮﯾﻒ ﺷﺪه اﺳﺖ. ﮐﺎرل ﻣﻨﯿﻨﮕﺮ در 1983 ﺳﻪ ﻧﻮع ﺧﻮد آﺳﯿﺐ رﺳﺎﻧﯽ ﺷﺎﻣﻞ روان رﻧﺠﻮراﻧﻪ، روانﭘﺮﯾﺸﺎﻧﻪ، ﺑﺎ ﻣﺎﻫﯿﺖ ﻣﺬﻫﺒﯽ و ﺑﺎ ﻣﺎﻫﯿﺖ ﻋﻀﻮي را از ﻫﻢ ﻣﺘﻤﺎﯾﺰ ﮐﺮد.

در ﯾﮏ ﻃﺒﻘﻪ ﺑﻨﺪي ﻗﺪﯾﻤﯽ رﻓﺘﺎرﻫﺎي ﻣﺮﺗﺒﻂ ﺑﺎ ﭘﯿﻮﺳﺘﺎر ﺧﻮدﺟﺮﺣﯽ ﻣﺸﺨﺺ ﺷﺪه اﺳﺖ ﮐﻪ ﻋﺒﺎرﺗﻨﺪ از:
1) ﭘﯿﺮاﯾﺶ ﺑﺪن: ﺷﺎﻣﻞ ﺗﻐﯿﯿﺮات ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ و ﺧﻮد ﺧﻮاﺳﺘﻪ در ﺑﺪن ﮐﻪ اﻏﻠﺐ ﺑﺎ ﻫﺪف ﻫﻤﺮﻧﮕﯽ ﺑﺎ ﻫﻨﺠﺎرﻫﺎ ﯾﺎ اﻟﮕﻮﻫﺎي ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ﯾﺎ ﮔﺮوﻫﯽ اﻧﺠﺎم ﻣﯽﺷﻮد. ﭘﯿﺮاﯾﺶ ﺑﺪﻧﯽ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﻫﻢ ﺑﺎ و ﻫﻢ ﺑﺪون درد ﺑﺎﺷﺪ و ﮔﺎﻫﯽ اوﻗﺎت ﺑﺮاي اﯾﻦ ﮐﺎر از ﺑﯽ ﺣﺴﯽ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽﺷﻮد. ﻧﯿﺘﯽ ﮐﻪ در ﭘﺸﺖ اﯾﻦ اﻋﻤﺎل راﯾﺞ و اﺟﺘﻤﺎع ﭘﺴﻨﺪ وﺟﻮد دارد، ﻣﻌﻤﻮﻻً رﺳﯿﺪن ﺑﻪ زﯾﺒﺎﯾﯽ ﯾﺎ ﻧﻮﻋﯽ ﻋﻼﻣﺖ ﻧﻤﺎدﯾﻦ ﺑﺮاي ﻧﺸﺎن دادن اﺣﺴﺎس ﺗﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﯾﮏ زﯾﺮﮔﺮوه ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ﺧﺎص اﺳﺖ. ﺟﺮاﺣﯽ زﯾﺒﺎﯾﯽ، ﺧﺎﻟﮑﻮﺑﯽ ﮐﺮدن، ﺳﻮراخ ﮐﺮدن ﮔﻮش/ بدن، ﺑﺮداﺷﺘﻦ اﺑﺮو و زﺧﻤﯽ ﮐﺮدن ﻧﻤﻮﻧﻪﻫﺎﯾﯽ از رﻓﺘﺎرﻫﺎي اﯾﻦ ﻃﺒﻘﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ.
2) ﺧﻮدآﺳﯿﺐ رﺳﺎﻧﯽ ﻏﯿﺮ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ: رﻓﺘﺎرﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﻮﺟﺐ آﺳﯿﺐ ﺑﻪ ﺑﺪن ﯾﺎ ﺑﻬﺰﯾﺴﺘﯽ رواﻧﯽ ﺷﺨﺺ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ ﻋﻠﯽ رﻏﻢ اﯾﻦ ﮐﻪ ﻧﯿﺖ آﺷﮑﺎر ﯾﺎ ﻫﺸﯿﺎر آﺳﯿﺐ رﺳﺎﻧﺪن ﺑﻪ ﺧﻮد وﺟﻮد ﻧﺪارد. ﺳﻮء ﻣﺼﺮف ﻣﻮاد، ﭘﺮﺧﻮري، رژﯾﻢ ﮔﺮﻓﺘﻦ، ﺟﺮاﺣﯽﻫﺎي ﻏﯿﺮﺿﺮوري و ورزش اﻓﺮاﻃﯽ ﻧﻤﻮﻧﻪﻫﺎﯾﯽ از رﻓﺘﺎرﻫﺎي اﯾﻦ ﻃﺒﻘﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ.
3) ﻗﺼﻮر در ﻣﺮاﻗﺒﺖ از ﺧﻮد: وﯾﮋﮔﯽ اﯾﻦ ﻧﻮع رﻓﺘﺎرﻫﺎ ﻧﺎﺗﻮاﻧﯽ ﻓﺮد در ﻣﺮاﻗﺒﺖ ﯾﺎ ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ از ﺧﻮد اﺳﺖ. ﻋﻮاﻣﻠﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺸﮑﻞ داﺷﺘﻦ در ﻣﺮاﻗﺒﺖ و ﺣﻔﻆ ﺳﻼﻣﺖ رواﻧﯽ، ﻓﻘﺮ ﻣﺎدي و ﻧﺪاﺷﺘﻦ اﻃﻼﻋﺎت ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ در اﯾﺠﺎد ﯾﺎ ﺗﺸﺪﯾﺪ اﯾﻦ ﻧﻮع از رﻓﺘﺎرﻫﺎ ﻧﻘﺶ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ. رﻓﺘﺎرﻫﺎﯾﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺧﻄﺮﺟﻮﯾﯽ اﻓﺮاﻃﯽ، ﺗﺼﺎدف زﯾﺎد ﺑﺎ وﺳﺎﯾﻞ ﻧﻘﻠﯿﻪ، اﺳﺘﻔﺎده ﻧﮑﺮدن از ﻣﺮاﻗﺒﺖﻫﺎي ﭘﺰﺷﮑﯽ و ﺗﻐﺬﯾﻪ ﺿﻌﯿﻒ ﻧﻤﻮﻧﻪﻫﺎﯾﯽ از رﻓﺘﺎرﻫﺎي اﯾﻦ ﻃﺒﻘﻪ اﺳﺖ.
4) ﺧﻮدﺟﺮﺣﯽ: ﺷﺎﻣﻞ اﻋﻤﺎل ﻣﺴﺘﻘﯿﻤﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻮﺟﺐ زﺧﻤﯽ ﺷﺪن ﺑﺪن ﻣﯽﺷﻮد ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﺮﯾﺪن، ﺳﻮزاﻧﺪن و زدن ﺳﺮ ﺑﻪ دﯾﻮار. (ﮐﺎﻧﺮز، 2000 ﺑﻪ ﻧﻘﻞ از واﻟﺶ، 2008).

ﺳﯿﻤﻮن و ﻓﺎوازا در ﺳﺎل 2001 ﺧﻮد آﺳﯿﺐرﺳﺎﻧﯽ را ﺑﻪ ﭼﻬﺎر ﻧﻮع ﺗﻘﺴﯿﻢ ﺑﻨﺪي ﮐﺮده اﻧﺪ:
1) ﺧﻮدﺟﺮﺣﯽ ﮐﻠﯿﺸﻪ اي: ﻣﺨﺘﺺ ﮐﻮدﮐﺎن ﺑﺎ اﺧﺘﻼﻻت ﻧﺎﻓﺬ رﺷﺪ ﻣﺎﻧﻨﺪ اوﺗﯿﺴﻢ و ﮐﻢﺗﻮان ذﻫﻨﯽ اﺳﺖ. ﻋﻮاﻣﻞ زﯾﺴﺘﯽ ﺑﯿﺶ از ﺳﺎﯾﺮ اﻧﻮاع رﻓﺘﺎرﻫﺎي ﺧﻮدﺟﺮﺣﯽ در اﯾﺠﺎد و ﺗﺸﺪﯾﺪ اﯾﻦ ﻧﻮع ﺧﻮد آﺳﯿﺐ رﺳﺎﻧﯽ ﻧﻘﺶ دارد و ﺑﯿﺸﺘﺮ در اﺧﺘﻼﻻت ﺗﺤﻮﻟﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻋﻘﺐ ﻣﺎﻧﺪﮔﯽ ذﻫﻨﯽ، اوﺗﯿﺴﻢ و ﻧﺸﺎﻧﮕﺎن ﻟﺶ-ﻧﯿﻬﺎن ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻣﯽﺷﻮد.
2) ﺧﻮدﺟﺮﺣﯽ اﺳﺎﺳﯽ: ﺷﺎﻣﻞ ﺷﮑﻞ ﻫﺎي ﺷﺪﯾﺪ و ﻣﺮگ آﻓﺮﯾﻦ آﺳﯿﺐ ﺑﻪ اﻧﺪامﻫﺎ ﻣﺎﻧﻨﺪ دﺳﺘﮕﺎه ﺗﻨﺎﺳﻠﯽ و ﭼﺸﻢ اﺳﺖ. ﺷﺪﯾﺪﺗﺮﯾﻦ و ﺧﻄﺮآﻓﺮﯾﻦﺗﺮﯾﻦ ﻧﻮع ﺧﻮدﺟﺮﺣﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ اﻧﺪام ﻫﺎﯾﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﭼﺸﻢ ﯾﺎ اﻧﺪام ﻫﺎي ﺗﻨﺎﺳﻠﯽ آﺳﯿﺐ وارد ﻣﯽﺷﻮد. ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ در وﺿﻌﯿﺖﻫﺎي روانﭘﺮﯾﺸﯽ ﺑﻪ وﯾﮋه در اﺧﺘﻼل اﺳﮑﯿﺰوﻓﺮﻧﯽ دﯾﺪه ﺷﻮد. در اﺧﺘﻼلﻫﺎي دﯾﮕﺮي ﻣﺎﻧﻨﺪ اﻓﺴﺮدﮔﯽ و ﻣﺎﻧﯿﺎ، دﮔﺮﺟﻨﺲﺧﻮاﻫﯽ، اﺧﺘﻼلﻫﺎي ﻧﺎﺷﯽ از ﻣﺴﻤﻮﻣﯿﺖﻫﺎي داروﯾﯽ، ﻧﻮروﭘﺎﺗﯽ ﺣﺴﯽ ﻣﺎدرزادي، آﻧﺴﻔﺎﻟﯿﺘﯿﺲ ﻧﯿﺰ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ اﯾﻦ ﻧﻮع ﺧﻮدآﺳﯿﺐرﺳﺎﻧﯽ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. در اﺳﮑﯿﺰوﻓﺮﻧﯽ ﺗﺮﮐﯿﺒﯽ از ﻫﺬﯾﺎنﻫﺎي ﺑﺎ ﻣﻀﺎﻣﯿﻦ ﺟﻨﺴﯽ/ ﻣﺬﻫﺒﯽ، ﻓﻘﺪان ﮐﻨﺘﺮل ﺗﮑﺎﻧﻪ و آﺳﺘﺎﻧﻪ ﺑﺴﯿﺎر ﺑﺎﻻي ﺗﺤﻤﻞ درد ﻋﺎﻣﻞ اﻧﺠﺎم اﯾﻦ ﻧﻮع ﺧﻮدﺟﺮﺣﯽ اﺳﺖ.
3) ﺧﻮدﺟﺮﺣﯽ اﺟﺒﺎرﮔﻮﻧﻪ: ﺷﺎﻣﻞ رﻓﺘﺎرﻫﺎي ﮐﻠﯿﺸﻪاي و ﺗﮑﺮار ﺷﻮﻧﺪه اي ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﻌﻤﻮﻻً ﭼﻨﺪﯾﻦ ﻣﺮﺗﺒﻪ در ﻃﯽ ﯾﮏ روز اﻧﺠﺎم ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ. ﺷﺎﯾﻌﺘﺮﯾﻦ ﻧﻮع اﯾﻦ رﻓﺘﺎرﻫﺎ ﻣﻮﮐﻨﯽ وﺳﻮاﺳﯽ و ﮐﻨﺪن ﯾﺎ ﺧﺮاﺷﯿﺪن ﭘﻮﺳﺖ اﺳﺖ. اﯾﻦ رﻓﺘﺎرﻫﺎ در ﭘﺎﺳﺦ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺗﮑﺎﻧﻪ ﺷﺪﯾﺪ و ﻏﯿﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﺷﺮوع ﻣﯿﺸﻮﻧﺪ و ﺑﻪ دﻧﺒﺎﻟﺶ اﺣﺴﺎس ارﺿﺎ ﺷﺪن را ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه دارﻧﺪ. در ﻃﺒﻘﻪ ﺑﻨﺪي DSM اﯾﻦ ﻧﻮع رﻓﺘﺎرﻫﺎ را ﺗﺤﺖ ﻋﻨﻮان اﺧﺘﻼلﻫﺎي ﮐﻨﺘﺮل ﺗﮑﺎﻧﻪ ﻃﺒﻘﻪ ﺑﻨﺪي ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ. ﺑﻪ دﻟﯿﻞ ﻣﺎﻫﯿﺖ ﻣﺸﺘﺮك اﯾﻦ ﻧﻮع رﻓﺘﺎرﻫﺎ اﺳﺘﮑﺘﯽ (2008) در ﻣﺪل ﻃﯿﻒ اﺧﺘﻼلﻫﺎي وﺳﻮاس-اﺟﺒﺎر، ﺧﻮد آﺳﯿﺐرﺳﺎﻧﯽ را ﻫﻢ ﺟﺰو اﯾﻦ ﻃﺒﻘﻪ ﻗﺮار داده اﺳﺖ. ﺑﯿﻦ در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻦ اﯾﻦ ﻧﻮع ﺧﻮدﺟﺮﺣﯽ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﯾﮏ اﺧﺘﻼل ﮐﻨﺘﺮل ﺗﮑﺎﻧﻪ ﯾﺎ ﯾﮑﯽ از اﺧﺘﻼﻻت ﻃﯿﻒ وﺳﻮاس- اﺟﺒﺎر اﺧﺘﻼف ﻧﻈﺮ وﺟﻮد دارد.
4) رﻓﺘﺎرﻫﺎي ﺧﻮدﺟﺮﺣﯽ ﺗﮑﺎﻧﺸﯽ: اﯾﻦ رﻓﺘﺎﻫﺎ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺗﻨﻬﺎ ﯾﮏ ﺑﺎر ﯾﺎ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻣﮑﺮر و ﻋﺎدﺗﯽ اﻧﺠﺎم ﺷﻮﻧﺪ. در ﻧﻮع ﺗﮑﺮار ﺷﻮﻧﺪه ﺧﻮدﺟﺮﺣﯽ اﺣﺘﻤﺎﻻً ﻧﻘﺶ ﺳﺎزﻣﺎنﺑﺨﺶ در اﯾﺠﺎد ﺣﺲ از ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ ﻓﺮد دارد، ﺧﻮدﻫﻤﺨﻮان اﺳﺖ و ﮐﯿﻔﯿﺖ اﻋﺘﯿﺎدي دارد. اﯾﻦ رﻓﺘﺎرﻫﺎ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﻫﻢ در ﭘﺎﺳﺦ ﺑﻪ ﻣﺤﺮكﻫﺎي دروﻧﯽ و ﻫﻢ ﺑﯿﺮوﻧﯽ اﻧﺠﺎم ﺷﻮﻧﺪ. ﺑﺮﯾﺪن ﺑﺨﺶﻫﺎي ﺑﺪن، ﺳﻮزاﻧﺪن ﺑﺪن، ﺳﻮراخ ﮐﺮدن ﺑﺪن ﺑﺎ ﺳﻮزن و ﺳﻨﺠﺎق ﻧﻤﻮﻧﻪﻫﺎﯾﯽ از اﯾﻦ ﻧﻮع ﺧﻮدآﺳﯿﺐ رﺳﺎﻧﯽ اﺳﺖ. ﺑﻪ ﺻﻮرت ﮐﻠﯽ ﮐﺎرﮐﺮد اﯾﻦ رﻓﺘﺎرﻫﺎ رﻫﺎﯾﯽ از ﺣﺎﻟﺖ ﻫﺎي ﻏﯿﺮﻗﺎﺑﻞ ﺗﺤﻤﻞ ﻣﺸﺨﺺ ﺷﺪه اﺳﺖ و در ﻃﻮﻻﻧﯽ ﻣﺪت ﺑﺎ ﺗﮑﺮار ﺷﺪن ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺑﯿﻤﺎرﮔﻮن وﻟﯽ ﺟﺰﯾﯽ از ﺧﺰاﻧﻪ رﻓﺘﺎر ﻋﺎدﺗﯽ ﻓﺮد ﺑﺮاي ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ اﺳﺘﺮس در ﻣﯽآﯾﺪ.

ﯾﮏ ﭼﺮﺧﻪ ﻣﻌﻤﻮل ﺧﻮدﺟﺮﺣﯽ ﺗﮑﺎﻧﺸﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ اﺳﺖ: اﺷﺘﻐﺎل ذﻫﻨﯽ ﺑﺎ آﺳﯿﺐ رﺳﺎﻧﺪن ﺟﺴﻤﯽ ﺑﻪ ﺧﻮد، ﺷﮑﺴﺖ ﻣﮑﺮر در ﻣﻘﺎوﻣﺖ در ﺑﺮاﺑﺮ ﺗﮑﺎﻧﻪ آﺳﯿﺐ ﺟﺴﻤﯽ ﺑﻪ ﺧﻮد، اﻓﺰاﯾﺶ اﺣﺴﺎس ﺗﻨﺶ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﭘﯿﺶ از اﻧﺠﺎم ﻋﻤﻞ ﺧﻮدﺟﺮﺣﯽ، اﯾﺠﺎد اﺣﺴﺎس رﺿﺎﯾﺖ و رﻫﺎﯾﯽ در زﻣﺎن اﻧﺠﺎم ﻋﻤﻞ ﺧﻮدﺟﺮﺣﯽ. در اﯾﻦ ﻋﻤﻞ ﻫﯿﭻ ﮔﻮﻧﻪ ﻧﯿﺖ ﺧﻮدﮐﺸﯽ ﻧﺒﺎﯾﺪ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ و ﻧﺎﺷﯽ از ﺣﺎﻟﺖﻫﺎي روانﭘﺮﯾﺸﯽ، دﮔﺮﺟﻨﺲﺧﻮاﻫﯽ، ﻋﻘﺐﻣﺎﻧﺪﮔﯽ ذﻫﻨﯽ ﯾﺎ اﺧﺘﻼﻻت ﺗﺤﻮﻟﯽ ﻧﯿﺰ ﻧﺒﺎﺷﺪ.
ﻓﺎوازا (1989) ﺑﺮاﺳﺎس ﺷﺪت، ﺧﻮدﺟﺮﺣﯽ ﺗﮑﺎﻧﺸﯽ را ﺑﻪ دو ﻧﻮع ﺧﻔﯿﻒ و ﺷﺪﯾﺪ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﺑﻨﺪي ﮐﺮده اﺳﺖ: ﺧﻮدﺟﺮﺣﯽ ﺧﻔﯿﻒ ﺷﺎﻣﻞ رﻓﺘﺎرﻫﺎﯾﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﺮﯾﺪن ﭘﻮﺳﺖ ﺑﺪن، ﺳﻮزاﻧﺪن، ﮐﺘﮏ زدن ﺧﻮد، ﭼﻨﮓ ﮐﺸﯿﺪن و ﺟﻠﻮﮔﯿﺮي از ﺑﻬﺒﻮد زﺧﻢ و ﺧﻮدﺟﺮﺣﯽ ﺷﺪﯾﺪ ﺷﺎﻣﻞ رﻓﺘﺎرﻫﺎي ﻧﺎدر اﻣﺎ ﺑﻪ ﺷﺪت ﻣﺨﺮﺑﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻌﻤﻮﻻً در دورهﻫﺎي روانﭘﺮﯾﺸﯽ ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻣﯽﺷﻮد. در اﻓﺮاد ﺑﺎ ﺗﺸﺨﯿﺺﻫﺎي ﻣﻮيﮐﻨﯽ وﺳﻮاﺳﯽ ﯾﺎ ﺳﺎﯾﺮ اﻧﻮاع رﻓﺘﺎرﻫﺎي ﺧﻮدﺟﺮﺣﯽ اﺟﺒﺎري ﺳﺎﺑﻘﻪ رﻓﺘﺎرﻫﺎي ﺧﻮدﺟﺮﺣﯽ ﺗﮑﺎﻧﺸﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﺮﯾﺪن ﯾﺎ ﺳﻮزاﻧﺪن ﺑﺪن، ﺑﯿﺶ ﻣﺼﺮف ﻣﻮاد و اﻗﺪام ﺑﻪ ﺧﻮدﮐﺸﯽ ﻧﯿﺰ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ (اﻧﺪرﺳﻮن و ﻫﻤﮑﺎران، 1991 ﺑﻪ ﻧﻘﻞ از ﺳﯿﻤﻮن و ﻫﺎﻟﻨﺪر، 2001)؛ ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﻧﻤﯽ ﺗﻮان اﯾﻦ دو ﻧﻮع ﺧﻮدﺟﺮﺣﯽ (اﺟﺒﺎري-ﺗﮑﺎﻧﺸﯽ) را ﮐﺎﻣﻼً ﻣﺴﺘﻘﻞ از ﻫﻢ در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺖ.

در ﺗﻤﺎﯾﺰ ﺧﻮدﺟﺮﺣﯽ ﺗﮑﺎﻧﺸﯽ و اﺟﺒﺎري ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﻮد ﺟﺮﺣﯽ ﺗﮑﺎﻧﺸﯽ ﻧﻮﻋﯽ رﻓﺘﺎر آﺳﯿﺐ ﺑﻪ ﺧﻮد اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل اﯾﺠﺎد ﺗﻨﺶ آﻏﺎز ﻣﯽﺷﻮد و ﭘﯿﺎﻣﺪ آن ﮐﺴﺐ ﻟﺬت و اﻓﺰاﯾﺶ ﺑﺮاﻧﮕﯿﺨﺘﮕﯽ اﺳﺖ، اﯾﻦ ﻧﻮع ﺧﻮدآﺳﯿﺐ رﺳﺎﻧﯽ ﺑﺎ آﮔﺎﻫﯽ اﻧﺪك اﻧﺠﺎم ﻣﯽﺷﻮد، ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻓﺮد در ﺑﺮاﺑﺮ آن ﮐﻢ اﺳﺖ و ﺑﯿﻨﺶ ﻓﺮد ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻏﯿﺮﻣﻨﻄﻘﯽ ﺑﻮدن ﯾﺎ ﭘﯿﺎﻣﺪﻫﺎي اﯾﻦ رﻓﺘﺎر اﻧﺪك اﺳﺖ؛ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺧﻮدﺟﺮﺣﯽ اﺟﺒﺎرﮔﻮﻧﻪ ﺑﺎ ﻫﺪف اﺟﺘﻨﺎب از اﺿﻄﺮاب ﯾﺎ در ﭘﺎﺳﺦ ﺑﻪ ﯾﮏ ﻓﮑﺮ وﺳﻮاﺳﯽ اﻧﺠﺎم ﻣﯽ ﺷﻮد، اﮔﺮ ﭼﻪ اﯾﻦ رﻓﺘﺎر ﺑﻪ ﺻﻮرت آﮔﺎﻫﺎﻧﻪ اﻧﺠﺎم ﻣﯽﺷﻮد، ﻓﺮد ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻏﯿﺮﻣﻨﻄﻘﯽ ﺑﻮدن اﯾﻦ رﻓﺘﺎر آﮔﺎﻫﯽ دارد و اﻏﻠﺐ در ﺑﺮاﺑﺮ آن ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﻣﻌﻤﻮﻻً ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﺗﮑﺮار ﺷﻮﻧﺪه و ﻋﺎدﺗﯽ اﺳﺖ (واﻟﺶ، 2008).