یادداشتی از نویسنده

گذری داشتم بر لحظاتی که برای هر آدمی در برهه‌ای از زمان

اتفاق افتاده است.

این نوشته‌ها برای روادیدی است که بارها با خود تکرار می‌کنیم.

دیگر اتفاق نمی‌افتد …

درد به آرومی در وجودت فرو می‌رود در میان از دست دادن‌ها…

که دیگر تو نیستی رنج و درد تو می‌شود.

دویدن‌هایی که هیچ‌گاه از آن من نشد.

نگرانم می‌کند، از یادم می‌برد…

بچگی‌هایم را که چقدر زندگی کردم و درد مفهومی و جایگاهی در وجودم نداشت.

باید آرام خیز بردارم که مهره چهارمم به زیر نرود و امان از نفس‌هایم ببرد.

و درد تعبیرهایی مختلف دارد و در نوع خودش درد است…

به‌کندی، آرمیده‌ام در دردهایی زاده شده که به شک افتادم زندگی از من چه جانی دگر خواهد گرفت…