کتاب در خود من

عنوان صفحه
پیشگفتار 7
فصل 1 9
شناخت بیماری اوتیسم 9
RRB 19
فصل 2 21
پذیرش اوتیسم در سازگاری روانی اجتماعی 21
چالش های اوتیسم، بزرگسالی و اشتغال 34
فصل 3 47
نقش خانواده در تربیت کودک مبتلا به اوتیسم 47
حل تشخیص در میان والدین کودکان اوتیسمی 58
اهمیت سبک های فرزندپروری 62
فصل4 69
تشخیص اوتیسم با آزمایش های ژنتیکی 69
یوگای تقویت ذهن بر کودکان دبستانی مبتال به اختالل اوتیسم 82
منابع و مآخذ 92

آیا اوتیسم ژنتیکی است؟

ژنتیک در اوتیسم نقش دارد؛ اما ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی تنها در 10 تا 20 درصد موارد علل ژنتیکی خاص را شناسایی کرده اند. این موارد شامل سندرم های ژنتیکی خاص مرتبط با ASD، مانند سندرم X شکننده و تغییرات نادر در کد ژنتیکی است.

افراد مبتلا به این سندرم Fragile X syndrome، ویژگی های بدنی غیرطبیعی مانند صورت کشیده، گوش بزرگ و پاهای صاف را دارند. برخی از مردان مبتلا، بیضه های بزرگ دارند و برخی از افراد دچار تشنج می شوند.

میانگین 50 درصد از مردان و 16 درصد از زنان مبتلا به سندرم X شكننده، علائم بيماری اوتيسم را بروز مي دهند و در حدود 90 درصد از مردان مبتلا به سندرم ایکس شکننده، خصوصیات اوتیسمی مثل عدم تمایل به برقراری تماس چشمی را نشان می دهند.

طیف وسیعی از شرایط جسمی و روانی اغلب همراه با اوتیسم است. این شرایط ممکن است شامل موارد زیر باشد:

مسائل مربوط به تغذیه

اختلالات خواب (کودک بدون اینکه چندین روز بخوابد یا حتی نیاز داشته باشد بیدار میماند)

مشکلات گوارشی (GI).

صرع.

اختلال کمبود توجه/بیش فعالی (ADHD).

اضطراب و افسردگی.

سایر شرایط سلامت روان مانند اختلال وسواس فکری-اجباری (OCD)، اسکیزوفرنی و اختلال دوقطبی.

آیا اوتیسم قابل درمان است؟

ASD اغلب یک بیماری مادام العمر است که هیچ درمانی ندارد. با این حال، علائم کودک شما ممکن است با بزرگتر شدن خفیف تر شود.

بسیاری از افراد مبتلا به ASD شرایط پزشکی اضافی دارند. اینها شامل مشکلات گوارشی و تغذیه، تشنج و اختلالات خواب است. درمان می تواند شامل رفتار درمانی، داروها یا هر دو باشد. درمان‌های رفتاری فشرده اولیه، تمام خانواده شما و احتمالاً تیمی از متخصصان را شامل می‌شود. با افزایش سن و رشد کودک شما، ممکن است یک برنامه درمانی اصلاح شدهو مداخلات رفتاری، رشدی برای رفع نیازهای خاص خود دریافت کند.

انواع روشهای آموزشی

روش میلر: این ر وش تاکید بر رشد وضعیت فردی و وضعیتی که بهتر است باشد دارد و با استفاده از قصه گویی از دیدگاه فرد اوتیسم کمک میکند پیرامونش را بشناسد و برای شفاف سازی قصه را با کودک بازسازی میکند

فلورتایم (DIR): این روش توسط استنلی گرین اسپاین مطرح شد که بر مبنای رشد عاطفی، حسی ومهارتهای اجتماعی است برنامه در هر کودک منحصر به فرد میباشد و بازی های انتخابی (حسی-حرکتی وبازی نیمه خود انگیخته) با توجه به طیف کودک میتواند: توپ بازی، بازی با رنگها، کتاب خوانی، عبور از حلقه های بازی یا تونل، خانه سازی، رقصیدن و پازل باشد

تیچ: این روش درمانی و آموزشی بر 5 اصل تعریف شده است 1: محل هر آموزش اختصاصی است یعنی فرد باید بداند هر محل مختص چه کاری است 2: آموزش کاملا بر برنامه مشخص و دقیق پیش برود (روزانه، هفتگی، ماهانه) 3: مشخص بودن فرآیند برنامه تا فرد متوجه نتیجه سازی کند و هدف از این برنامه مستقل کردن کودک است

4: حتما فرآیند آموزش بر یک روال همیشگی باشد تا بتواند عادت کند در غیر این صورت کودک از همکاری اجتناب میکند 5: مجموعه ای از تصاویر در دفتر و آلبوم او تهیه کنید (تصاویر حتما باید با وسایل، افراد و محلهایی که کودک سروکاردارد متابقت داشته باشد)

اوتیسم چگونه درمان می شود؟

درمان اوتیسم شامل مداخلات یا درمان های رفتاری است. این ها مهارت های جدیدی را برای رفع نقص های اصلی اوتیسم و ​​کاهش علائم اصلی آموزش می دهند. هر کودک مبتلا به اوتیسم منحصر به فرد است. به همین دلیل، کودک شما یک برنامه درمانی فردی برای رفع نیازهای خاص خود دریافت می کند. بهتر است هر چه زودتر مداخلات را شروع کنید تا مزایای درمان در طول زندگی کودک شما ادامه یابد.

اگرچه سیستم های تشخیصی و طبقه بندی در تنظیمات بهداشتی و آموزشی را می توان به عنوان “فرآیندهای جداگانه و موازی” مشاهده کرد، هر سرویس برای اوتیسم در تعقیب و گریز به شناسه. علائم خاص که در اوایل رشد کودک پشتیبانی می شود. پس از تشخیص ASD، تحقیقات نشان می دهد که دوره بحرانی برای مداخله زودهنگام زمانی آغاز می شود که کودک باید بین 2-3 سال سن داشته باشد. مداخله اولیه برای ASD با مزایای فوری و طولانی مدت همراه است (به عنوان مثال، نیاز به آموزش کمتری دارد یا نه) در مقایسه با کودکانی که بعداً شناسایی می شوند. علیرغم اهمیت شناسایی و مداخله زودهنگام برای ASD، برآوردها نشان می دهد که کودکان از رنگ تشخیص اوتیسم در تنظیمات بهداشتی در زمان بعدی نسبت به همسالان سفید پوست خود را تجربه می کنند. همچنین برخی محققان در سال (2020) نشان دادند که گروه های اقلیت های نژادی و قومی هم دسترسی به خدمات مداخله اولیه را در خارج از محیط آموزشی کاهش داده اند. با این حال، قانون آموزش افراد دارای معلولیت (IDEA) به ولسوالی ها نیاز دارد تا ارزیابی هایی را برای کودکان انجام دهند تا صلاحیت خدمات و پشتیبانی از این ایده را در روشی که به عنوان کودک پیدا می شود تعیین کنند. همچنین آن ها تضمین می کنند که ولسوالی های مدرسه به طور فعال کودکانی را که ممکن است واجد شرایط پشتیبانی و خدمات باشند پس از تعیین واجد شرایط بودن، به طور فعال جستجو می کنند و از آن ها پشتیبانی می کنند. علاوه بر این، در بخش C این ایده، ولسوالی ها موظف اند ارزیابی های واجد شرایط بودن برای کودکان از نوزادی تا 3 سال انجام دهند که می تواند در دوره بحرانی مداخله اولیه برای ASD شناسایی اولیه را فراهم کند. Barnard-Brak (2019) توضیح می دهد که طبقه بندی واجد شرایط بودن اوتیسم در محیط مدرسه برای تنظیمات بالینی از وجود علائم اوتیسم آگاه می شود و به طور بالقوه پیشرفت برای تشخیص ASD در تنظیمات بالینی را آغاز می کند؛ بنابراین، محیط آموزشی به عنوان یک قلمرو ارزیابی اجباری و شبکه ایمنی بالقوه برای کودکانی که ممکن است قبلاً با اوتیسم شناخته نشده باشند و یا از اوتیسم رنج می برند، خدمت می کند. رویه هایی مانند پیدا کردن کودک و تعیین اولیه اوتیسم آموزشی ممکن است به عنوان اولین نشانه ای برای خانواده ها باشد که کودک/دانش آموز دارای اختلال طیف اوتیسم است. برای صاحبان صلاحیت که هم از تفاوت در تشخیص در تنظیمات بهداشتی در مقابل طبقه بندی در محیط های آموزشی آگاه هستند و هم وجود خدمات فشرده اولیه و پشتیبانی اولیه برای ASD در خارج از محیط آموزشی، تعیین صلاحیت نیز ممکن است به عنوان نشانه ای باشد که کودک می تواند به عنوان یک کودک معمولی باشد و از حمایت در مدارس بهره مند شوند. با این حال، زیر مجموعه ای از کودکان فقط در اوایل کودکی تعیین صلاحیت اوتیسم آموزشی را دریافت می کنند. پس از تشخیص ASD، تحقیقات نشان می دهد که دوره بحرانی برای مداخله زودهنگام زمانی شروع می شود که کودک بین 2 تا 3 سال سن داشته باشد. مداخله زودهنگام برای ASD در مقایسه با کودکانی که بعداً شناسایی می شوند، هم با فواید فوری و هم در درازمدت (مثلاً نیاز به آموزش ویژه کمتر یا عدم نیاز به آن) همراه است. علی‌رغم اهمیت شناسایی و یکی از محققان در سال (2012) توضیح داد که بسیاری از کودکان/دانش‌آموزان مبتلا به ASD در سایر گروه‌های آموزش ویژه خارج از اوتیسم طبقه‌بندی می‌شوند و سایر دانش‌آموزان مبتلا به ASD ممکن است هرگز واجد شرایط نباشند و یا برای خدمات آموزشی ویژه ارزیابی نشوند. عدم واجد شرایط بودن در محیط های آموزشی با وجود رعایت معیارهای تشخیصی در محیط های بهداشتی برای برخی از کودکان انتظار می رود، زیرا واجد شرایط بودن در محیط های آموزشی همچنین مستلزم آن است که علائم بر توانایی کودک برای دسترسی به برنامه درسی و یا محیط مدرسه تأثیر بگذارد. مرتبط با دامنه این مطالعات، کودکان مبتلا به اوتیسم ممکن است در ابتدا به جای اوتیسم با تاخیر رشد قابل توجه (SSD) طبقه بندی شوند و پس از پیر شدن از خدمات مجدداً طبقه بندی شوند. تأثیر آن بر کودکانی که در ابتدا با SSD به جای تحت طبقه‌بندی اوتیسم از نظر حمایت و خدماتی که دریافت می‌کنند، مورد بررسی قرار نگرفته است. لازم به ذکر است که برخی از ایالت ها از تأخیر رشدی در محیط آموزشی به عنوان «تاخیر رشدی قابل توجه» یا «SSD» یاد می کنند. برای سهولت مفهوم سازی، “SSD” به یک طبقه بندی آموزش ویژه اشاره دارند. در محیط‌های آموزشی و در ناحیه مورد علاقه که تمرکز تحقیق فعلی است، ممکن است برای کودکی در اوایل و تا سن 9 سالگی که تأخیر در زمینه‌هایی مانند ارتباطات، شناخت و فعالیت‌های عاطفی نشان می‌دهد، تعیین صلاحیت تاخیر رشد قابل توجهی داده شود. اگرچه معیارهای سنی واجد شرایط بودن می‌تواند بسته به ایالت کمی متفاوت باشد، کودکانی که در ابتدا با SDD طبقه‌بندی می‌شوند، معمولاً در سن 9 سالگی واجد شرایط هستند و برای واجد شرایط بودن در سایر زمینه‌ها، از جمله اوتیسم، مجددا ارزیابی می‌شوند. در نمونه ای متشکل از 1514 کودکی که در ابتدا با SDD در پیش دبستانی طبقه بندی شده بودند و بعداً پس از 9 سالگی واجد شرایط حمایت از آموزش ویژه شدند، نود و پنج کودک با اوتیسم آموزشی مجدداً طبقه بندی شدند. محققان در مروری بر روند طبقه‌بندی واجد شرایط بودن برای کودکانی که معیارهای تشخیصی اوتیسم را برآورده کردند و در سال 2022 دریافتند که استفاده از برچسب‌های تاخیر رشد قابل توجه با ارزیابی‌هایی مرتبط است که در آن منابع آموزشی اطلاعات و نه منابع اطلاعاتی مراقبت‌های بهداشتی، برای کودکان در دسترس است. موریر و هس (2012) نشان می‌دهند که استفاده از معیارهای تاخیر رشد قابل توجهی ممکن است بر گروه‌های اقلیت قومی تأثیر بگذارد و بر عدم حضور و شیوع کودکان متنوعی که واجد شرایط هستند تأثیر بگذارد.

در دوران نوجوانی، کودکان ممکن است از خدمات انتقال بهره مند شوند. اینها می توانند مهارت های استقلال ضروری را در بزرگسالی ارتقا دهند. تمرکز در آن نقطه بر فرصت های شغلی و آموزش مهارت های شغلی است.

ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی اوتیسم را به عنوان ناتوانی طبقه بندی می کنند. قانون آمریکایی های دارای معلولیت (ADA) از افراد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم محافظت می کند. این بدان معنی است که آنها ممکن است مزایای خاصی دریافت کنند. کارفرمایان باید امکانات مناسبی را در محل کار فراهم کنند. مدارس باید برای دانش آموزان اسکان دهند. بسته به سطح حمایتی که نیاز دارید، ممکن است واجد شرایط دریافت مزایای ناتوانی، از جمله تامین اجتماعی و Medicaid (یک برنامه دولتی در آمریکا که هزینه درمان پزشکی افراد معلول فقیر را میدهد) نیز باشید.

ناهنجاری های گوارشی که شامل اسهال مزمن، یبوست، حساسیت غذایی و درد شکم در افراد مبتلا به اوتیسم است در مقایسه با TD(نوعی اختلال حرکتی غیر ارادی که با حرکات بیش فعالی اضافی مانند پلک زدن و تکان دادن اندام ها مانند پارکینسون متفاوت است) آنها بسیار شایع تر است رفتار پرخاشگرانه و تحریک پذیری همتایان مستقیماً با این موارد ناهنجاری های گوارشی، مرتبط است و تحقیقات جدید توسط Chakraborty و همکارانش در سال (2020)، در ارتباط با چندین ویژگی و نشانه اصلی اوتیسم انجام شد و همچنین آنها در سال (2020) ارتباط بین ناهنجاری های گوارشی و در حوزه های علائم رفتاری اوتیسم (تحریک پذیری، پرخاشگری و ترس های خاص) مرتبط را بررسی کرد. این محققان تمام علائم رفتاری مرتبط، رفتارهای تکراری و کلیشه ها را تجزیه و تحلیل کردند. این شدت را از نشانه شناسی از رفتار و کلیشه های تکراری به طور مستقیم مربوط به دستگاه گوارش ناهنجاری ها دانستند.

یک عامل مهم شناخت، توانایی سازگاری با موقعیت های جدید با انعطاف پذیری و انعطاف پذیری کارکرد اجرایی که از آن به عنوان انعطاف پذیری شناختی، توانایی انتخاب و تغییر بین فرآیندهای ذهنی مختلف برای پاسخگویی مناسب به محیط یاد می شود، انعطاف پذیری شناختی مجموعه ای از مهارت ها و توانایی های مورد نیاز برای رفتار هدفمند است که منجر به نتایج زندگی مثبت می شود Uddin در سال 2020 مناطقی از مغز را که مسئول رشد قابل انعطاف شناخت هستند مطالعه کرد.

ناهنجاری در شبکه اجرایی مرکزی و mid-cingulo insular (در شبکه شفقت، همدلی، ادراک، خودآگاهی و تجربه بین فردی) و فعال‌سازی در نمونه‌های تصویربرداری عصبی که در نوجوانانی مبتلا به اوتیسم مشهود بود و وظایف انعطاف پذیری شناختی را تکمیل کرد. نمونه‌های تصویربرداری عصبی شواهدی از مشکل در انتقال بین حالات مغزی و تغییر ناسازگار عملکردی اتصالات که در مغز نوجوانان مبتلا به اوتیسم این نتایج درباره اطلاعات جدید و بینش داشتن راجع به انعطاف پذیری رفتاری و شناختی اوتیسم در نوجوانی بود.

یکی از عوامل اصلی که در تحقیقات اوتیسم خانوادگی باید در نظر گرفته شود، ماهیت فرد مبتلا است اختلال اعضای خانواده و تأثیر آن بر زندگی روزانه آنها اوتیسم یک است اختلال پیچیده و مرموز که اغلب با کمبودهای مداوم در ارتباطات مهارت ها، به ویژه زبان عملگرا که منجر به شکست در اجتماعی و خانوادگی است، مشخص می شود.

روابط و همچنین کمبودهای شدید در کل مهارت های اجتماعی لازم برای حفظ این روابط است. اوتیسم نیز باعث تکرار رفتار و محصور، علایق کلیشه ای (RRB’s) می شود. RRB ها شامل انواع رفتارها، از جمله خودخواهی مداوم است. جراحت، تبعیت به روال ها یا یکسانی و محدود شده است.

در طبیعت اوتیسم، RRB ها می توان تفاوت داشتن به طور قابل ملاحظه از جانب کودک به کودک و دامنه ایی از جانب رفتارهای کلیشه ای مانند اعمال حرکتی (یعنی تکان دادن دست، تکان دادن، چرخیدن و غیره) تا روند شناختی اختلالات (یعنی سختی به یکسانی، محدود منافع و غیره) شود.

RRB ها پتانسیل بالایی برای ایجاد عدم انعطاف و استرس در واحد خانوادگی دارند. در مطالعه ای در سال 2019 توسط برخی محققان، والدین در مصاحبه های نیمه ساختاریافته شرکت کردند و RRB های فرزندشان و تأثیر آن بر واحد خانوادگی را مورد بحث قرار دادند. در حالی که هر یک از والدین بحث کردند مشکلات در توانایی های عملکرد اجرایی، عدم انعطاف کودک در تفکر بود فرآیندهایی که در فعالیت های روزانه که برای خانواده چالش برانگیزترین بودند مشهود است. این گزارش که RRB ها اغلب منجر به طغیان های رفتاری می شوند که خانواده را ملزم به سازگاری با آنها می کند خواسته های کودک آسیب دیده خانواده ها اغلب در سازگاری با این مشکل ابراز داشتند.