کتاب تاثیر ‏روش ‏تدریس ‏مشارکتی ‏بر ‏پیشرفت ‏تحصیلی، ‏مهارت ‏اجتماعی ‏و ‏خودپنداره ‏درس ‏عربی

فهرست
عنوان صفحه
فصـل اول 12
مقدمه 12
یادگیری مشارکتی 19
فصـل دوم 23
یادگیری مشارکتی 24
اهمیت یادگیری مشارکتی 25
تاریخچه یادگیری مشارکتی 25
اصول یادگیری مشارکتی 26
تفاوت یادگیری مشارکتی و سنتی 27
لزوم توجه به یادگیری مشارکتی 28
شیوه‌های یادگیری مشارکتی 28
گروه‌های پیشرفت تیمی دانش‌آموزان 28
روش مسابقه تیمی یا رقابت و مسابقه تیمی 29
یادگیری انفرادی با یاری گرفتن از تیم 29
قرائت و روش تلفیقی مشارکتی 30
تقسیم موضوع به بخش‌های مختلف (روش یادگیری مشارکتی جیگ سا و I) 30
تقسیم موضوع به بخش‌های مشترک (روش‌های یادگری جیگ سا و II) 30
روش آموختن با هم 31
روش مطالعه گروهی 31
مشخصه‌هاي یادگیري مشارکتی 32
همبستگی مثبت 32
مسئولیت فردي 32
تعامل چهره به چهره (کنش متقابل) 32
مهارتهاي اجتماعی 33
پردازش گروهی 33
مزایای یادگیری مشارکتی 33
تاثیر یادگیری مشارکتی بر عملکرد تحصیلی دانش‌آموزان 35
تاثیر یادگیری مشارکتی بر رشد اجتماعی دانش‌آموزان 36
نتایج مطالعات و نظرهای موافق و مخالف مربوط به روش یادگیری مشارکتی 37
مهارت اجتماعی 39
فواید آموزش مهارت‌های اجتماعی 40
خودپنداره 40
شکل پذیری خود 41
ابعاد تشکیل دهنده خودپنداره 42
خودپنداره از نگاه روان شناسان 43
نقش و اهمیت خودپنداره 43
راه‌های افزایش خودپنداره دانش‌آموزان 44
ادراک از رفتار معلم 44
خوشتن شناسی علمی 44
شفاف ساختن اندیشه‌ها 44
عوامل موثر بر خودپنداره 45
سطوح خودپنداره 45
خودپنداره ي تحصيلي 46
نقش خودپنداره بر پیشرفت تحصیلی 48
خلاصه ای از تاثیر روش تدریس مشارکتی بر خودپنداره 49
پیشرفت تحصیلی 51
عوامل موثر بر پیشرفت تحصیلی 52
برنامه های طراحی شده برای پیشرفت تحصیلی 53
پیشینه 54
تحقیقات مرتبط با پیشرفت تحصیلی 56
تحقیقات مرتبط با خودپنداره 57
مطالعات داخلی 59
فصـل سوم 63
روش مطالعه 63
فصـل چهارم 71
یافته ها 71
فصـل پنجم 83
نتیجه گیری 83
منـابع و مآخـذ 95
منابع فارسی 95
منابع غیر فارسی 104

همانند یادگیری مشارکتی یکی از گسترده¬ترین حوزه‌های نظری، پژوهشی و اجرایی ثمربخش در تعلیم و تربیت است که در گستره وسیعی از تمام سطوح یادگیری، از پیش‌دبستانی گرفته تا دانشگاهی اجرا می‌شود. اکنون در بسیاری از نظام‌های تعلیم و تربیت از یادگیری مشارکتی به منظور اصلاح اوضاع جاری آموزش و نیز برای مشارکت دادن دانش‌آموزان در یادگیری‌شان استفاده می‌شود. یادگیری مشارکتی در حقیقت راه‌حل مقابله با انبوهی از مشکلات آموزشی است (استوار و همکاران، 1391).
یادگیری مشارکتی در واقع به عنوان راه حل مقابله با انبوهی از مشکلات آموزشی پیشنهاد شده است. از این یادگیری به عنوان وسیله ای برای تقویت مهارت های فکری- اجتماعی و سطح یادگیری نظام یافته، جایگزینی برای گروه بندی دانش‌آموزان بر اساس توانایی‌هایشان، آموزش ‌های جبرانی یا آموزش استثنائی و وسیله ای برای بهبود دانش‌آموزان عقب مانده‌ی تحصیلی و آماده کردن دانش‌آموزان برای ایفای نقش در فعالیت ‌های گروهی و مشارکتی یافت شده است( فقیهی قزوینی، 1371).
بنابراین یادگیری از طریق مشارکت و همیاری راهبرد مناسب و کارآمد در تدریس می ‌باشد بهترین استدلال برای اثربخشی این روش این است که باعث افزایش مهارت ‌های شناختی می شود(حقانی، 1384).
در واقع، موفقیت تحصیلی یکی از متغییر های اصلی نظام‌های آموزشی است و می‌توان از آن به عنوان شاخص عمده سنجش کیفیت آموزش و پرورش یاد کرد که معمولا بر اساس نتایج آزمون های نهایی و استاندارد مورد سنجش قرار می‌گیرد، امروزه اغلب نظام ‌های آموزشی نمراتی که دانش‌آموزان در دوره های تحصیلی و در دروس مختلف کسب می‌کنند نشانی از میزان پیشرفت تحصیلی آنها می‌دانند(کورسانسکی ، 2004). بنابر این پیشرفت تحصیلی، انجام دادن کاری است برای به دست آوردن نتیجه ی مطلوب و برتری و تفوق در یک مهارت یا گروهی از معلومات است(شعاری نژاد، 1364).
بخش مهم همیاري در یادگیري، آموزش مهارت‌هایی است که براي مشارکت مؤثر افراد در فعالیت‌هاي گروهی لازم است.معلم باید مهارت‌هاي درون گروهی و مهارت‌هاي اجتماعی از قبیل ارتباط اعضاء با یکدیگر را مشخص کند. برخی از این مهارت‌ها عبارت است از، پیگیري وظایف و پا به پاي گروه حرکت کردن، فهمیدن پاسخ‌هاي گروه و موافقت آگاهانه افراد با آنها، احترام گذاشتن به نظریه‌هاي اعضاي گروه، گوش دادن به فردي که در حال سخن گفتن در گروه است، آرام و ملایم حرف زدن در گروه، نقد و بررسی نظریه‌هاي ارائه شده به جاي انتقاد از افراد و غیره، معلمان باید این مهارت‌ها و نظایر آن را، که براي پرورش رفتارهاي اجتماعی دانش‌آموزان ضروري است، به آنان آموزش دهند (اسلاوین، 1990 ).
یادگیری مشارکتی
از جمله روش‌های فعالی که امروزه توجه صاحب‌نظران تعلیم و تربیت را به خود جلب کرده است، یادگیری مشارکتی است. شواهد پژوهشی نشان می‌دهد بیشتر مسایلی که در روش سنتی و غیرفعال به چشم می‌خورد، در رویکردهای مشارکتی به حداقل می‌رسد (شفر ، 2008). از نظر گیلز روش یادگیری مشارکتی روشی است که در آن دانش‌آموزان به منظور تسلط بر محتوا و مواد آموزشی به صورت گروهی کار می‌کنند. به علاوه اعضای هر گروه از دانش‌آموزان با موفقیت تحصیلی بالا و متوسط و پایین تشکیل شده است و هر گروه متشکل از دانش‌آموزانی با نژادها، فرهنگ‌ها و جنسیت‌های مختلف دانش‌آموزی است و نظام پاداش به جای فردمدار، گروه‌مدار است (گیلز ، 2003). تعریف ساده یادگیری مشارکتی عبارت است از: کاربرد آموزشی گروه‌های کوچک به گونه‌ای که دانش‌آموزان برای به حداکثر رساندن یادگیری خود و دیگران با هم کار می‌کنند (بارکلی و همکاران، 2005).
اهمیت یادگیری مشارکتی
اهميت تجارب يادگيري مشاركتي فراتر از بهبود آموزش، افزايش پيشرفت دانش‌آموزان ومولد‌تر كردن كار معلمان است، اگر چه اين فعاليت‌ها نيز در جاي خود بسيار ارزشمند هستند. همكاري براي انسان‌ها همان قدر اهميت دارد كه نفس كشيدن. توانايي مشاركت با ديگران، سنگ بناي خانواده‌هاي پايدار، موفقيت شغلي، عضويت موفق در گروه‌ها، ارزش‌ها و عقايد مهم، دوستي‌ها و انجام وظيفه كردن در برابر جامعه است. اگر دانش‌آموزي نتواند دانش و مهارت‌هاي خود را در تعامل با ديگران به كار برد، دانش و مهارتش براي او هيچ فايده‌اي نخواهند داشت. اگر يك مهندس، منشي، حسابدار، معلم يا مكانيك از مهارت‌هاي مشاركتي لازم براي كاربرد دانش و مهارت‌هاي فني خود در ارتباط با همكاران، خانواده و جامعه و دوستان نتواند بهره‌مند شوند، تربيت چنين فردي بيهوده خواهد بود. منطقي‌ترين روش براي تأكيد بر كاربرد مهارت‌هاي مشاركتي در موقعيت‌هاي كاري، سازمان‌دهي بخش اساسي موقعيت‌هاي يادگيري تحصيلي به طور مشاركتي است. در اين صورت دانش‌آموزان با بهره‌گيري از كار مشاركتي با همكلاسان خود خواهند توانست مهارت‌ها و دانش فني لازم را در موقعيت‌هاي عملي آتي بياموزند. هيچ چيز براي يك فرد مهم‌تر از آموختن به كارگيري دانش خود در تعاملات مشاركتي با ديگران نيست (جانسون و جانسون ، 1980(
تاریخچه یادگیری مشارکتی
ایده کلی روش یادیگیری مشارکتی سابقه‌ای طولانی دارد، و تاریخچه پژوهش‌های محدود آزمایشی درباره یادگیری مشارکتی به دهه 1920 میلادی باز می‌گردد، اما توسعه برنامه‌های آموزشی و پژوهش‌مداری که یادگیری مشارکتی از طریق آموختن با هم را در برنامه‌ریزی، مورد آزمون قرار داده است، و تحقیق در مورد کاربردهای ویژه یادگیری مشارکتی در کلاس‌های درس تقریبا از اوائل دهه 1970 میلادی آغاز شده است. در این زمان با آنکه یادگیری رقابتی بر تفکرات تربیتی غلبه داشت، ولی یادگیری انفرادی که تا حد زیادی مبتنی بر کارهای اسکینر درباره یادگیری برنامه‌ای و تغییرات رفتاری بود، آن را به چالش کشید اما امروزه افکار تربیتی تغییر یافته و یادگیری مشارکتی به عنوان روش تربیتی مقبول محسوب می‌شود که در زمینه موضوعات گوناگون و در همه گروه‌های سنی مورد استفاده قرار می‌گیرد. خلاصه اینکه روش یادگیری مشارکتی یکی از رویدادهای موفق در روانشناسی و علوم تریبیتی است (شکاری، 1391).
اصول یادگیری مشارکتی
روش یادگیری مشارکتی متاثر از نظریه رشدی – شناختی ویگوتسکی است. چهار اصل اساسی که از عقاید وی به دست آمده‌اند، نقش مهمی را در این شیوه ایفا می‌کند (اسلاوین، 1387).
• ماهیت اجتماعی یادگیری: اصل اول تاکید بر ماهیت اجتماعی یادگیری است، که بر طبق آن کودکان از طریق تعامل با بزرگسالان و همسالان ماهرتر یاد می‌گیرند.
• منطقه مجاور در رشد: اصل دوم منطقه مجاور در رشد است. حوزه تقریبی رشد فاصله میان سطح فعلی رشد یعنی توان مستقل کودک در حل مساله با سطح عالی‌تر پتانسیل رشد یعنی توان حل مساله زیر نظر و هدایت یک بزرگسال و یا از طریق همکاری با کودکی پرتوان‌تر از خود است.
• کارآموزی شناختی: اصل سوم کارآموزی شناختی است این اصل به فرآیندهای اشاره دارد که یادگیرنده به وسیله آن‌ها از طریق تعامل با یک فرد ماهر خواه بزرگسال باشد یا همسال بزرگتر و ماهرتر، به تدریج مهارت کسب می‌کند.
• یادگیری با واسطه: اصل چهارم یادگیری با واسطه در تفکر سازه نگر مدرن اهمیت دارد. بر طبق این دیدگاه باید به دانش آموز تکالیف پیچیده، دشوار و واقع بینانه داد و بعد به آنها کمک کرد که این تکالیف را انجام دهند (اسلاوین، 1377).
تفاوت یادگیری مشارکتی و سنتی
در روش‌های سنتی آموزش، محیط کلاس را به عنوان جایی در نظر می‌گیرند که نقش معلم تنها ارائه اطلاعات به دانش‌آموزان است. دانش‌آموزان به صورت انفرادی یا رقابتی کار می‌کنند. در این مطالعه دانش‌آموزان عموما در تلاشند که نمره خود را بالا ببرند. در این کلاس اهداف فردی است و این در تضاد با کلاس‌های مشارکتی می‌باشد. یادگیری مشارکتی یک روش آموزشی است که در آن دانش‌آموزان در گروه‌هایی برای رسیدن به اهداف مشترک کار می‌کنند (یاریاری و همکاران، 1387). طبق یادگیری مشارکتی، دانش‌آموزان در سطوح مختلف عملکرد، در گروه‌های کوچک برای رسیدن به اهداف مشترک فعالیت می‌کنند و این دانش‌آموزان به همان اندازه که در برابر یادگیری خودشان مسئول هستند، نسبت به یادگیری دیگران نیز تعهد دارند (گاگهال ، 1995).
در روش سنتی معلم در ارتباطی یک جانبه با دانش‌آموزان، انتقال دهنده دانش و دانش‌آموز دریافت کننده آن است. مشخص کردن موضوع آموزش، انتقال اطلاعات، ارزشیابی از میزان یادگیری دانش‌آموزان و تقویت رفتارهای مطلوب به عهده آموزگار است (مهرمحمدی، 1379). از ویژگی‌های این روش می‌توان به کاهش‌گری، یک سویه‌نگری و تاکید بر پردازش از پایین به بالا(حمیدی، 1389 ) اشاره کرد. هر چند این روش‌ها در رشد کارکردهای پایین شناختی سودمند بوده‌اند، اما آن‌ها در رشد کارکردهای شناختی بالا و نیز ابعاد عاطفی و اجتماعی دانش‌آموزان نادیده گرفته می‌شود (سنترک ، 2001). اما در رویکرد مشارکتی تدریس یعنی درگیر کردن دانش‌آموزان در امر یادگیری، به عبارت دیگر تدریس یعنی وادار کردن دانش‌آموز به مشارکت فعال در فرآیند ساختن دانش. هدف تدریس از طریق یادگیری مشارکتی نه تنها انتقال دانش، بلکه تبدیل دانش‌آموز از یک دریافت کننده منفعل دانش دیگران به سازنده فعال دانش خود و دیگران است. این امر امکان پذیر نیست، مگر با مشارکت کردن فعال دانش‌آموز (میرزابیگی و همکاران، 1389).
لزوم توجه به یادگیری مشارکتی
آموزش فرآیندی دوسویه و هدفمند است که در قالبی به نام تدریس- یادگیری صورت می‌گیرد. صاحب‌نظران یاگیری را محصول نهایی فرآیند تدریس- یادگیری می‌دانند که به طور معمول، به صورت تغییراتی در ساختارشناختی، گرایش‌ها و توانش‌های یادگیرندگان ظهور می‌یابد (فتحی، آذر، 1382). محققین حوزه آموزش معتقدند که بخشی از علل ناکارآمدی نظام آموزش فقدان یا ضعف حاکمیت نگرش و بینش یادگیری مشارکتی است. تجربیات یادگیری مشارکتی اثربخش‌تر از یادگیری انفرادی می‌باشد. یادگیری مشارکتی و جمعی سبب ایجاد انگیزش بیشتر در فراگیران می‌شود و نگرش مثبت در آنها نسبت به تجربیات یادگیری و معلم ایجاد می‌کند (فتحی آذر، 1382). با توجه به دیدگاه صاحب‌نظران، می‌توان آموزش مشارکتی را آموزشی موثرتر تلقی نمود که در آن، همراهی با فعالیت معلم و استاد، فراگیران نیز در فرآیند آموزش فعالیت دارند (رحیمی شعرباف، 1388).
شیوه‌های یادگیری مشارکتی
اسلاوین در سال 1991 در خصوص تکنیک‌های یادگیری مشارکتی هشت شیوه یادگیری مشارکتی را بیان می دارد.
گروه‌های پیشرفت تیمی دانش‌آموزان
در این شیوه دانش‌آموزان به گروه‌هایی که از 4 تا 5 نفر تشکیل می‌شود، تقسیم می‌شوند. در این گروه‌ها دانش‌آموزان از لحاظ جنسیت، نژاد، زمینه‌های خانوادگی و فرهنگی و تجریبیات قبلی و غیره متفاوت هستند. معلم ابتدا درس را ارئه می‌کند و بعد دانش‌آموزان در گروه‌ها به یررسی و مطالعه پیرامون موضوع می‌پردازند. در پایان دانش‌آموزان در آزمون‌های انفرادی شرکت نموده و سپس نمره‌های آزمون دانش‌آموزان با نمره‌های میانگین گذشته آنها مقایسه می‌شوند و نمره نهایی بر اساس پیشرفت آنها نسبت به عملکردهای گذشته آنها تعیین می‌شود. سپس نمره‌های فوق جمع‌بندی شده و نمره نهایی گروه را تشکیل می‌دهند. گروه‌هایی که تا سطح خاصی از معیارهای پیشرفت تعیین شده ارتقا یابند، به دریافت پاداش یا گواهینامه و غیره نایل می‌آیند. همه فرآیند فوق، از زمان ارایه درس توسط معلم تا کارهای گروهی و شرکت در آزمون، معمولا در سه الی پنج جلسه درس انجام می‌شود (شکاری، 1391).
روش مسابقه تیمی یا رقابت و مسابقه تیمی
در این روش، روش تدریس معلم و کارگروهی کاملا شبیه روش قبلی است. ولی تفاوت آنها در این است که دانش‌آموزان به جای شرکت در آزمون، در مسابقات هفتگی شرکت می‌کنند. در این مسابقات دانش‌آموزان هر تیم، به منظور کسب امتیاز برای تیم خود با دانش‌آموزان تیم‌های دیگر که دارای سوابق تحصیی مشابه هستند، در گروه‌های سه نفره به رقابت می‌پردازند. به منظور عادلانه بودن رقابت‌ها، ترکیب گروه‌های سه نفره‌ای که در مقابل یکدیگر قرار می‌گیرند، به تناوب تغییر می‌کند. نمره‌هایی که هر برنده برای خود کسب می‌کند، بدون توجه به سطحی که در آن به رقابت پرداخته است، محاسبه می‌شود (شکاری، 1391).
یادگیری انفرادی با یاری گرفتن از تیم
در این روش نیز تیم‌های چهار نفره از دانش‌آموزان که در سطح کارآیی متفاوت هستند، تشکیل می‌شود و به تیم‌هایی که عملکرد مطلوب داشته باشند، گواهینامه اعطا می‌شود. با این حال تفاوت‌هایی میان این روش و روش‌های قبلی وجود دارد. برای نمونه در روش پیشین، آموزش دانش‌آموزان به صورت جمعی و یکسان ارایه می‌شود، ولی در این روش، یادگیری مشارکتی با آموزش فردی در می‌آمیزد. به علاوه در روش قبلی برای تدریس بسیاری از موضوع‌ها و در اغلب پایه‌ها مناسب هستند، در صورتی که در روش فوق مختص آموزش ریاضیات در پایه‌های سوم تا ششم ( یا دانش‌آموزان پایه‌های بالاتر) طراحی شده است.

قرائت و روش تلفیقی مشارکتی
در این روش که در حقیقت برنامه‌ای جامع برای آموزش قرائت و نگارش در سال‌های آخر دوره ابتدایی است، جدیدترین شیوه یادگیری مشارکتی به شمار می‌رود. در این روش معلمان به شیوه برنامه‌های سنتی، از تشکیل گروه‌های قرائت استفاده می‌کنند و دانش‌آموزان را به تیم‌های مختلف که از دو جفت دانش‌آموزان تشکیل شده است، تقسیم می‌کنند. هنگامی که معلم به آموزش یکی از تیم‌ها اشتغال دارد، تیم‌های دیگر به یک سلسله فعالیت‌های شناختی، نظیر قرائت در حضور همدیگر، بحث در مورد چگونگی نگارش یک داستان، خلاصه کردن داستان، املای کلمه‌ها و لغت معنی مشغول می‌شوند، در صورتی که تقسیم کلاس به گروههای قرائت همگن نباشد، همه دانش‌آموزان کلاس به منزله یک تیم واحد در جریان یادگیری با یکدیگر مشارکت می‌کنند. در اول تدریس ساعت های تدریس زبان، دانش‌آموزان به فعالیت‌هایی از قبیل نگارش، اصلاح و ویراستاری آثار یکدیگر و تهیه مقدمات انتشار کتاب از سوی تیم مشغول می‌شوند. در اکثر فعالیت‌های روش مذکور، دانش‌آموزان درس را که معلم ارایه کرده است و به صورت تیمی مطالعه کرده و تمرین‌ها و آزمون‌های مربوط به آن را نیز به صورت تیمی انجام می‌دهند.
تقسیم موضوع به بخش‌های مختلف (روش یادگیری مشارکتی جیگ سا و I)
در این روش دانش‌آموزان برای کار کردن روی موضوع درسی که به بخش‌های مختلف تقسیم شده است، تیم‌های 6 نفره تشکیل می‌دهند. در این روش هر یک از اعضا به مطالعه بخش ویژه خود می‌پردازد، سپس اعضای تیم‌های مختلف که بخش‌های مشترکی را مطالعه کرده‌اند، به منظور بحث و بررسی پیرامون مطالب مذکور یک گروه تخصصی تشکیل می‌دهند و پس از آن هر یک به تیم خود باز می‌گردند و به منظور آموزش بخش خود به اعضای تیم در نوبت قرار می‌گیرند.
تقسیم موضوع به بخش‌های مشترک (روش‌های یادگری جیگ سا و II)
در این شیوه دانش‌آموزان به شیوه‌های پیشرفته گروه تیمی و رقابت و مسابقه تیمی در گروههای 4 الی 5 نفره مشغول می‌شوند. در این روش به جای تقسیم موضوع به بخش‌های مختلف، کلیه دانش‌آموزان یک مطالب مشترک نظیر یک فصل از کتاب یا یک داستان کوتاه یا یک زندگی نامه را مطالعه می‌کنند. در عین حال از هر دانش‌آموز خواسته می‌شود تا در مورد یکی از عنواین مطالب مورد نظر، مطالعه عمیق به عمل آورد. آن دسته از دانش‌آموزانی که در مورد یک عنوان مشترک مطالعه کرده‌اند، به منظور بحث و بررسی پیرامون آن گرد هم جمع می‌شوند و گروه‌های تخصصی تشکیل می‌دهند و سپس به منظور تدریس آموخته‌های خود به اعضای دیگر، به تیم‌های خود باز می‌گردند. در آخرین مرحله هر یک از دانش‌آموزان در آزمون‌های انفرادی شرکت می‌کنند، نمره‌های این آزمون بر اساس سیستم محاسبه نمره‌ها در روش گروه‌های پیشرفت تیمی تعیین می‌شود. گروه‌هایی که حد نصاب نمره را کسب کرده باشند موفق به اخذ گواهینامه می‌شوند.
روش آموختن با هم
در این روش دانش‌آموزان از طریق آموختن با هم در گروه‌های ناهمگن 4 تا 5 نفر مشغول انجام تکالیف می‌شوند. نتایج کارگروهی روی یک ورقه منعکس می‌شود و مبنای دریافت نمره یا پاداش گروهی، همین کار مشترک است. محور اصلی موفقیت در این روش، یادگیری مشارکتی، فعالیت‌های درون گروهی مشترک و تشکیل جلسه‌های مباحثه منظم درباره چگونگی بهتر انجام دادن یک کار گروهی است.
روش مطالعه گروهی
این روش در اصل یک طرح عمومی اداره کلاس است که بر طبق آن دانش‌آموزان در گروه‌های کوچک، با استفاده از روش‌های پژوهش مشارکتی، بحث‌های گروهی و برنامه‌رزی مشارکت فعالیت می‌کنند. در این روش دانش‌آموزان بر گروههای 2 تا 6 نفر تقسیم می‌شوند. پس از انتخاب عنوان مورد مطالعه، هر گروه آن را به بخش‌های کوچک، تقسیم می‌کند و هر بخش را یکی از اعضا مطالعه می‌کند. در آخرین مرحله هر یک از گروه‌ها مجموع آموخته‌ها و یافته‌های خود را به صورت یک کار گروهی به بقیه کلاس ارایه می‌دهند.
مشخصه‌هاي یادگیري مشارکتی
تمایز بین یادگیري مشارکتی با سایر فعالیت‌هایی که جنبه کار گروهی دارند تنها از طریق تعریف مشخصه‌هاي یادگیري مشارکتی امکان پذیر است. در این زمینه نظریه پردازان مختلف هر یک مشخصه‌هایی براي یادگیري مشارکتی ذکر کرده‌اند (احدیان و آقازاده، 1388).
همبستگی مثبت
فعالیت‌هاي گروهی زمانی شکل همیاري به خود می‌گیرد که اعضاي گروه همه باور کنند که موفقیت هریک، در گرو موفقیت فرد فرد اعضاي گروه است. بنابراین براي تحقق هدف‌هاي گروه، این همبستگی از راههاي گوناگونی مانند : تقسیم کار، توزیع منابع آموزشی و تعیین نقش افراد در گروه امکان پذیر است.
مسئولیت فردي
مسئولیت فردي به این معنی است که هریک از افراد، خود را موظف بداند در مورد تکالیف تعیین شده براي گروه، به خوبی مطالعه کند و آنها را انجام دهد تا یاد بگیرد. زیرا او مسئولیت آموزش سایر اعضاي گروه را نیز بعهده دارد. بنابراین، تمام اعضاي گروه تلاش می‌کنند که تکالیف تعیین شده را هرچه بهتر انجام بدهند تا نسبت به مسئولیت آموزشی خود کوتاهی نکرده باشند.
تعامل چهره به چهره (کنش متقابل)
در یادگیري به روش همیاري گروهی، پشتیبانی، تشویق و کمک همه افراد گروه به یکدیگر اهمیت زیادي دارد. این باور و اعتماد، عامل محرك فعالیت‌هاي گروهی و مشوق تلاش‌هاي فردي در گروه است. از این رو، اعضاي گروه را باید به مشارکت در بحث‌ها و تبادل نظرها با یکدیگر تشویق کرد.
مهارتهاي اجتماعی
بخش مهم همیاري در یادگیري، آموزش مهارت‌هایی است که براي مشارکت مؤثر افراد در فعالیت‌هاي گروهی لازم است.معلم باید مهارت‌هاي درون گروهی و مهارت‌هاي اجتماعی از قبیل ارتباط اعضاء با یکدیگر را مشخص کند. برخی از این مهارت‌ها عبارت است از، پیگیري وظایف و پا به پاي گروه حرکت کردن، فهمیدن پاسخ‌هاي گروه و موافقت آگاهانه افراد با آنها، احترام گذاشتن به نظریه‌هاي اعضاي گروه، گوش دادن به فردي که در حال سخن گفتن در گروه است، آرام و ملایم حرف زدن در گروه، نقد و بررسی نظریه‌هاي ارائه شده به جاي انتقاد از افراد و غیره، معلمان باید این مهارت‌ها و نظایر آن را، که براي پرورش رفتارهاي اجتماعی دانش‌آموزان ضروري است، به آنان آموزش دهند (اسلاوین، 1990 ).
پردازش گروهی
در پایان هر فعالیت گروهی به دانش‌آموزان فرصت داده شود نحوه همکاري و همیاري گروه خود را بررسی و تحلیل کنند و پس از ارزشیابی، طرح‌هایی نیز براي بهبود کار گروهی ارائه دهند.(احدیان و آقازاده، 1388).
مزایای یادگیری مشارکتی
یافته‌های تجریبی نشان می‌دهند که یادگیری مشارکتی می‌تواند کسب دانش (لو و همکاران ، 2001)، بسط موضوعات (کرول و همکاران ، 2004)، توجه و آگاهی (سالامون و گلوبرسون ، 1989) را افزایش دهد. از دیگر مریت‌های یادگیری مشارکتی افزایش احترام متقابل میان دانش‌آموزان (سایمون و شوین ، 2004)، پرورش مشارکت و ارتباط با دیگران، مهارت‌های کار تیمی و حذف تقلب اشاره کرد. در حوزه عاطفی نیز یادگیری مشارکتی یک محیط یادگیری خوشایند را ایجاد می‌کند (سرناو ، 2000) و اضطراب امتحان را پایین آورده و سبب بهبود پذیرش اجتماعی و افزایش اعتماد به نفس دانش‌آموزان می‌شود(اسلاوین، 1990).