میلاد باباپیری

 

 

بخش اول: میلاد باباپیری — نویسنده‌ای میان تخیل، علم و فلسفه 🚀🪐

میلاد باباپیری از نویسندگان خلاق و اندیشه‌ ورز نسل نو ادبیات علمی ـ تخیلی ایران است؛ نویسنده‌ای که توانسته است میان جهان تخیل، علم آینده و پرسش‌های فلسفی انسان مدرن پیوندی ژرف برقرار کند.
او در کتاب« آوایی از فضا(جلد اول) »با نگاهی جسورانه، مرز میان واقعیّت و خیال را از نو ترسیم می‌کند و به مخاطب نشان می‌دهد که آیندهٔ بشر صرفاً پرداختن به مسائل مربوط به پیشرفت تکنولوژیک نیست؛بلکه بیان دغدغه های انسانی و ترس از آینده ای مبهم و بروز فجایع غیر قابل کنترل، گاهی اوقات می تواند اولویت بیشتری برای آینده نگری انسان داشته باشد.

باباپیری در مسیر نویسندگی خود، به‌جای تکیه بر الگوهای تقلیدی از آثار غربی، رویکردی اصیل و بومی در داستان‌پردازی دارد. او با استفاده از مفاهیم علمی همچون کیهان‌شناسی، جامعه شناسی،اقتصاد،سفر های فضایی و فلسفهٔ هستی شناسانه، داستان‌هایی می‌نویسد که ذهن خواننده را نه فقط سرگرم، بلکه به تفکر و تأمل دعوت می‌کند.

در پیشگفتار کتاب، نویسنده ابتدا به معرفی ژانر کتاب خود (یعنی آینده نگر) پرداخته و اختلاف آن را با علمی ـ تخیلی  بیان می دارد بعد، ازعلوم استفاده شده در کتاب خود صحبت می کند و در آخر این نکته را به خواننده گوشزد می نماید که او اولین کسی در ایران است که در ژانر آینده نگر رمان می نویسد.

در آثار باباپیری، نثر توصیفی و سینمایی، در خدمت خلق جهان‌هایی زنده و باورپذیر است. از پایگاه‌ فضایی و شهرهای آینده گرفته تا ذهن شخصیّت‌هایی که میان منطق و احساس سرگردان‌اند، همه با جزئیات دقیق ترسیم شده‌اند.
همین ویژگی باعث شده است که آثار او در زمرهٔ معدود نمونه‌های ایرانی از «ادبیات آینده نگرانه و فلسفی» قرار گیرد ـ گونه‌ای که هم در ایران کمیاب است و هم در جهان رو به گسترش.

 

بخش دوم: از کهکشان تا درون انسان — جهان‌بینی فکری و ادبی میلاد باباپیری 🌌✨

میلاد باباپیری در «آوایی از فضا (جلد اول)» تنها داستانی دربارهٔ سفرهای فضایی یا فناوری آینده نمی‌نویسد؛بلکه در مورد آینده ای صحبت می کند که انسان در نیمهٔ دوم قرن بیست ویک(۲۰۷۵میلادی) به مرحله ای رسیده که جز زوال و رنج چیزی انتظار او را نمی کشد. در این دوران پر تنش، که دیگر هیچ تئوری یا تفکّر قدیمی نمی تواند برای انسان امید نجاتی باشد؛ زمین تشنهٔ یک منجی است که با طرحی نوین و راهی درست،ابتدا او را از اندیشه اش سیراب کرده و بعد جهان را به طرف راهی پر نور و امید بخش بکشاند؛امّا در این میان،افرادی ظهور می کنند که می خواهند با ارائهٔ طرح هایی منفعت طلبانه،از این عطش مردم به نفع خود سوء استفاده کنند و خویش را همان منجی صالح و خیرخواه نشان دهند.

در فصل‌هایی مانند «تاریخچهٔ ورلدسیتی» یا تا حدی «در پایگاه هاوکینگ»، نویسنده یک رشته ازآینده شهر هایی را نشان می‌دهد که قرار است یوتوپیای (آرمان شهر) و راه خلاصی از تمام درد ها و بن بست های سیاسی،اجتماعی، اقتصادی و حتّی زیست محیطی بشر در آینده باشند. در اینجا باباپیری ، با توصیف دغدغه ها و گرفتاری های بشر در نیمهٔ دوم قرن بیست ویک ،سعی در انذار به خوانندگان و شایدم مسئولان در سراسر جهان داشته باشد تا نه تنها از درگیری های ببیهودهٔ سیاسی با یکدیگر بپرهیزند بلکه راهکاری برای نجات آینده بشرداشته باشند؛زیرا به عقیدهٔ او آیندهٔ سخت و نسبتاً تاریک چندان دور از انتظار نیست و این آینده،طبق شرایطی که او در کتابش می گوید، بسیار نزدیک و محتمل می باشد. آینده ای که دیگر از دولت های امروز خبری نیست و جای آنها را اربابان صنایع الکترونیک اشغال نموده اند!

او با بهره‌گیری از لحن توصیفی و ضرب‌آهنگ سینمایی، تجربهٔ خواندن را به تماشای یک فیلم ذهنی تبدیل می‌کند. هر صحنه در آثارش، ترکیبی از رنگ، نور، صدا و احساس است؛ و هر گفت‌وگو، بازتابی از تقابل انسان با جهان ناشناخته.

از نظر محتوایی، آثار باباپیری را می‌توان در امتداد نویسندگانی دانست که به جای آینده‌سازی صرف، به آینده‌اندیشی می‌پردازند. او نه تنها به‌ دنبال پیش‌بینی رویدادهای علمی، بلکه در پی اثرات و پیامدهای این پیشرفت بر روی اذهان مردم و آیندهٔ سیاسی و اجتماعی و حتّی معنوی بشر نیز است.در نگاه او، آینده صرفاً تغییر محیط  فیزیکی و پیشرفت وسایل زندگی بشر نیست؛بلکه تغییر نگرش سیاسی ، اجتماعی و معنوی او نیز می باشد که در پی اش موجب بروز دغدغه های بیشتر و به وجودآمدن آثار و نتایج ناخوشایند وغیر قابل کنترل می گردد.

باباپیری در این اثر نخست، پایه‌های جهان داستانی خود را می‌گذارد؛ جهانی که در آن فلسفه، جامعه و علم با یکدیگر در گفت‌وگویی بی‌پایان‌اند. او خواننده را نه تنها به تفکر در مورد آیندهٔ انسان؛بلکه تفکر در مورد خدا و جهان پیرامون نیز دعوت می کند.

از منظر سبک نگارش، میلاد باباپیری نثری میان روایت شاعرانه و تحلیل علمی برگزیده است. این آمیزه باعث شده تا نوشته‌هایش هم برای دوستداران داستان‌های علمی–تخیلی جذاب باشد و هم برای خوانندگانی که در پی اندیشه‌های فلسفی و وجودی هستند.

در نهایت، باباپیری را می‌توان نویسنده‌ای دانست که در حال احیای گونه‌ای از ادبیات فکری و علمی در ایران است؛ گونه‌ای که به جای فرار از واقعیت، آن را از زاویه‌ای تازه ـ از میان شهر های آینده و ستارگان، سیارات و ذهن انسان ـ بازخوانی می‌کند.

📘 میلاد باباپیری با قلمی جست‌وجوگر و نگاهی فلسفی و جامعه شناختی ، میان آسمان و زمین، میان علم و احساس، میان منطق و ایمان پلی ساخته است.
کتاب «آوایی از فضا» نه‌تنها آغاز یک مجموعه، بلکه سرآغازی برای نوعی تازه از روایت علمی–فلسفی و آینده نگردر ادبیات ایران است؛ روایتی که هم از فضا می‌گوید وهم ازآینده انسان ، امّا در نهایت، به درون معنوی انسان بازمی‌گردد. 🌠

 

 

 

بخش اول

۱. میلاد باباپیری کیست؟
میلاد باباپیری نویسنده از شهر ملایر، اندیشمند و خالق آثار آینده نگرو فلسفی است که در نوشته‌هایش مرز میان واقعیت و تخیل را بازتعریف می‌کند. او از نویسندگان معاصر ایرانی است که با دیدگاهی ترکیبی از علوم کیهان شناسی ،فلسفه و انسان‌گرایی، به موضوعاتی چون بن بست سیاسی ومعنوی جهان، آیندهٔ صنعت فضا و تکنولوژی بشر می‌پردازد.

۲. اثر شاخص او چیست؟
مهم‌ترین اثر او، کتاب آوایی از فضا (جلد اول) است؛ نخستین جلد از مجموعه‌ای چند بخشی که به کاوش در جهان‌های آینده و ارتباط انسان با فضا می‌پردازد. این اثر نه‌تنها داستانی ماجراجویانه است، بلکه نوعی تأمل فلسفی دربارهٔ سرنوشت بشر در عصر فناوری‌های پیشرفته نیز به شمار می‌رود.

۳. هدف نویسنده از نگارش این کتاب چه بوده است؟
باباپیری در این اثر می‌کوشد نشان دهد که آيندهٔ انسان، تنها با پیشرفت صنایع و تکنولوژي همراه نیست؛بلکه ملغمه ای است ازدردسرها و دغدغه های پیشرفتی که بدون توجه به اخلاقیات ـ و تنها در پی برآوردن آمال های سوداگران ـ حاصل می شود.در اینجا این دسته از پیشرفت های سوداگرانه، نه تنها موجب پیشرفت واقعی تمدّن انسانی نمی شود؛بلکه به قطع یقین موجب پس رفت و بعد، آغاز فروپاشی تمدّنی او نیز میگردد.

۴. چرا نام کتاب «آوایی از فضا» انتخاب شده است؟
زیرا “آوایی از فضاست که (در جلد دوم ) همانند ندا و گواهی بر دل  انسان ظاهر شده و اورا از گمراهی خویش ییرون می کشد و…!

۵. سبک نگارش میلاد باباپیری چگونه است؟
سبک او ترکیبی از نثر ادبی، زبان تصویری و توصیف‌های سینمایی است. او از تکنیک روایت چندلایه بهره می‌گیرد تا در کنار طرح علمی داستان، بُعد درونی و فلسفی شخصیت‌ها را نیز آشکار کند.

۶. او از چه منابع یا الهاماتی استفاده کرده است؟
باباپیری در خلق این اثر از ترکیب یافته‌های علمی روز در حوزهٔ فیزیک، نجوم (کیهان شناسی و اختر فیزیک)، جامعه شناسی، فلسفه ٔ غرب و شرق،تا حدی اقتصاد و هوش مصنوعی با ادبیات کلاسیک الهام گرفته است. ردپای اندیشه‌های ماکیاول،نیچه ،اسپینوزا، کارل ساگان، آرتور.سی کلارک و آسیموف در لایه‌های عمیق متن به چشم می‌خورد،بی آن که  روایت به پیچیدگی فلسفی گرفتار شود.

۷. جهان داستانی میلاد باباپیری چه ویژگی‌هایی دارد؟
جهان داستانی او ترکیبی از علم پیشرفته و بحران انسانی درآینده است. در این جهان، فناوری هم نجات‌بخش است و هم تهدیدکننده؛ انسان در عین توانایی نسبی، دچار خلأ درونی و زوال است. شهرهای بزرگ ، ماشین های پرنده ،پایگاه‌ها و سیستم‌های هوشمند در داستان‌های او بازتابی از ذهن مدرن بشر‌اند.

۸. ارتباط میان علم و فلسفه در آثار او چگونه است؟
او باور دارد که علم و فلسفه دو روی یک سکه‌اند. علم برایش ابزار کشف است و فلسفه، مسیر معنا. در کتاب آوایی از فضا، این دو به‌گونه‌ای درهم‌تنیده‌اند که حتی یک معادلهٔ علمی نیز بار هستی‌ شناسانه پیدا می‌کند.

۹. چه تفاوتی میان آثار باباپیری و نویسندگان خارجی علمی–تخیلی یا آینده نگر وجود دارد؟
برخلاف آثار غربی که بیشتر بر بعد فناوری و اکشن داستان تمرکز دارند، باباپیری از دیدگاهی چند بعدی (که واقعیيّت جامعهٔ امروز انسان هاست) داستان را روایت می کند تا ژانر و درون مایهٔ داستان با ادعای آینده نگر بودنش توسط نویسنده همسو و درست باشد. برای همین او علاوه بر بررسی سطح تکنولوژی در آینده، به ابعاد و دغدغه های سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و حتی معنوی انسان نیز (در آن برهه) می پردازد.

۱۰. چرا انتشارات هورین برای چاپ کتاب انتخاب شده است؟
انتشارات هورین با تمرکز بر انتشار آثار اندیشه‌محور و خلاقانه در ادبیات معاصر، بستر مناسبی برای این اثر فراهم کرده است. همکاری باباپیری با هورین نشانگر تلاش مشترک برای توسعهٔ ادبیات فلسفی–تخیلی فارسی است.

بخش دوم

۱۱. میلاد باباپیری چگونه به پیوند میان داستان و تفکر می‌نگرد؟
او معتقد است که داستان‌نویسی تنها سرگرمی نیست، بلکه شکلی از تفکر است. در آثارش، روایت‌ها بهانه‌ای برای طرح پرسش‌های بنیادی دربارهٔ انسان، آگاهی و جهان‌اند.

۱۲. جایگاه فلسفه در آثار او چیست؟
فلسفه در تمام تار و پود اثر باباپیری کشیده شده است،به طوری که اگر فلسفه را از افکار و بیان شخصیّت های اون بیرون بکشیم به نقص وخلأ های جدی در داستان و ماهیّت اشخاص آن بر می خوریم. به بیان ساده تر فلسفه در آثار او، ماشین و محرک داستان و شخصیّت هایش می باشد.

۱۳. در کتاب آوایی از فضا چه نوع شخصیت‌هایی دیده می‌شود؟
شخصیت‌ها اغلب ترکیبی از دانشمندان، کاوشگران و انسان‌های عادی‌اند که در شرایط خاص، مجبور به انتخاب‌های اخلاقی و یا غیره اخلاقی و رذیلانه می شوند.امّا شخصیّت اصلی آن (مهدی تهرانی) یک ایرانی مسلمان زاده است که با تفکّری اصلاح گر به دنبال ارائه ٔ راهکاری جهت نجات مردم از شرایط موجود در دوران خود می باشد.این انتخاب‌ها، جوهرهٔ درام داستان را شکل می‌دهند.

۱۴. نویسنده در نگارش این اثر از چه تکنیک‌هایی استفاده کرده است؟
از روایت چندزاویه‌ای، توصیف سینمایی فضاها، و دیالوگ‌های فلسفی. هر فصل با ریتمی متفاوت نوشته شده تا خواننده احساس کند در مأموریتی ذهنی و فضایی در حرکت است.

۱۵. او چه پیامی برای مخاطب ایرانی دارد؟
باباپیری نه تنها به مخاطب ایرانی بلکه به مخاطبین سراسر جهان، در رابطه با آینده خود به نوعی انذار دهنده است و از آنها می خواهد که برای مرتفع نمودن شرایط و عبور از بحران های پیش روی، دست از انحصارطلبی و پیشرفت بدون اخلاق و تأمّل دست برداشته و خود را آمادهٔ اصلاح جوامع خویش کنند.

۱۶. آیا میلاد باباپیری آثار دیگری نیز در دست نگارش دارد؟
بله 🚀. جلد دوم آوایی از فضا در حال آماده‌سازی است و قرار است ادامهٔ داستان را درفضا پی بگیرد.

۱۷. چه ویژگی شخصی در نویسنده مشهود است؟
دقت در جزئیات علمی، حساسیت نسبت به زبان، و گرایش عمیق به تفکر فلسفی. او نویسنده‌ای است که هر جمله‌اش با تأمل نوشته می‌شود و از سطح روایت فراتر می‌رود.

۱۸. بازخورد خوانندگان نسبت به آثار او چگونه بوده است؟
خوانندگان کتاب آوایی از فضا آن را تلفیقی موفق از خیال، علم، فلسفه و دیگر علوم دانسته‌اند. بسیاری این اثر را نقطهٔ عطفی در آغاز موج جدیدی از داستان‌نویسی علمی–فلسفی و آینده نگر ایرانی می‌دانند.

۱۹. چرا نام میلاد باباپیری در ادبیات علمی ـ تخیلی وآینده نگر ایران ماندگار خواهد شد؟
زیرا او توانسته ادبیاتی تازه خلق کند که در آن، دانش با تخیل و فلسفه درهم‌می‌آمیزند؛ اثری که ذهن خواننده را به پرسش وامی‌دارد و در عین حال، او را درگیر زیبایی زبان و تصویر می‌کند.

۲۰. جمله‌ یا جمله هایی که جهان فکری او را توصیف کند چیست؟
«ما برای ایجاد اتّحاد در جهت تسخیر سیارات منظومهٔ خودمان و دیگر منظومه ها ،نیاز مبرم به تشکیل یک حکومت جهانی و فراگیر با تفّکری عدالت جویانه و کثرت گرا داریم تا بتواند پس از هضم و انحلال تعصبات بیهودهٔ بشر،انسان را به یگانگی برای کوچ به دیگر سیارات و یا حداقل نجات سیاره ٔ خودمان، از طریق استخراج منابع از آنجا، آماده سازد؛ولی افسوس که راهش را به درستی نمی دانیم! پس در این بین باید جستجوها کرد ویا منتظر ماند!» جمله ای که فلسفهٔ نگارش میلاد باباپیری و روح کتاب آوایی از فضا را در یک نگاه خلاصه می‌کند.